ซ่อนรักใต้เงาจันทร์

“เฮอะ ทำไมฉันจะต้องแคร์หรือเสียสละความต้องการของตัวเองเพื่อคนอื่นด้วยล่ะ คุณกลับไปเถอะนายอำเภอ ฉันต้องการอยู่คนเดียว และฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว กรุณาต่างคนต่างอยู่”
“อย่าไล่ฉัน”
เขาเสียงแหบพร่าปนหมองหม่นชวนให้สับสน ความตึงเครียดระหว่างสองหนุ่มสาวลั่นเปรี๊ยะ แต่จันทร์กัลยารู้สึกราวกับว่ามีพลังอันตรายดึงดูดเขากับเธอเข้าหากัน เธอตระหนกรีบยกมือขึ้นดันอกเขา
“อย่า...อย่าทำแบบนี้เราไม่...”
“ฉันไม่อยากหลอกตัวเองว่าฉันไม่สนใจเธออีกแล้ว จันทร์” เขมินทร์พูดแทรก
“แต่ฉันไม่สนใจคุณ” เธอตอบด้วยเสียงที่พยายามทำให้เข้มแข็ง
“ลองดูไหมล่ะ ครั้งนี้ถ้าเธอไม่เปิดปากรับฉันจะไม่ฝืนใจ แต่ฉันมั่นใจว่าเธอไม่รังเกียจฉันเหมือนที่เธอไม่รังเกียจช็อกโกแลตที่ฉันให้”
“ไม่...” เธอพูดเสียงเข้มแต่เขาไม่ฟัง นัยน์ตาเขาจ้องตรึงอยู่ที่ปากเธอ
“แน่ใจนะ” น้ำเสียงเขาเลื่อนลอย ขณะกระชับเอวเธอแนบแน่นขึ้นและก้มลงจูบเธอ