พิษสวาทซาตานเถื่อน

พิษสวาทซาตานเถื่อน (รวมตอนพิเศษ)

เธอ...รักเขา รักมานาน และรักเขาแค่คนเดียว!
ในขณะที่เขา...กลับตรงข้ามกับสิ่งที่เธอเป็น
เขา...ไม่รัก และไม่เคยคิดจะรัก!

เมื่อเธอตกเป็นของเขาเพียงเพราะเขาอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่
แล้วต่อจากนี้ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไร
เมื่อเขาตอบแทนความรักของเธอด้วยพิษรักจากซาตานอย่างเขาเท่านั้น!

.....................................................................................................

"เธอกล้ามากนะ ที่เอามือสกปรกของเธอมาทำให้หน้าของฉันแปดเปื้อน รู้เอาไว้นะ ว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายร่างกายฉัน!"
คำพูดตัดขั้วหัวใจที่เล็ดลอดออกมาจากปากของผู้ชายใจร้าย มันเรียกหยดเลือดจากรอยแผลที่ก้อนเนื้อข้างซ้ายได้เป็นอย่างดี เธอกัดฟันจนแน่น แล้วมองเขาด้วยหัวใจที่แหลกสลาย ความทรมานที่เขามอบให้ ไม่ว่าตอนนี้ หรือว่าตอนไหนๆ มันก็ทำให้เธอเจ็บไม่ต่างกันเลย

"งั้นคุณก็เอามือสะอาดๆของคุณออกไปจากตัวฉันสิคะ เดี๋ยวมือคุณจะพลอยติดคราบสกปรกจากตัวฉันไปด้วย แล้วคุณก็รู้เอาไว้นะคะ ว่าคนที่มีค่าสูงส่งอย่างคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องผู้หญิงไร้ค่าอย่างฉันเหมือนกัน!"

"ภัทรินทร์!"

"ทำไมคะคุณธีธัศน์!"
ภัทรินทร์ถลึงตาใส่ชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว เธออดทนข่มน้ำตาเอาไว้ พยายามไม่ให้มันไหลออกมาให้เขาเห็นอีก เพราะรู้ว่าถึงปล่อยมันไหลออกมา มันก็เป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุอยู่ดี
เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำให้ธีธัศน์โมโหจนเลือดขึ้นหน้าไปหมดแล้ว

"นี่เธอท้าทายฉันเหรอภัทรินทร์!"

"ฉันไม่ได้ท้าทาย แต่ฉันพูดความจริง คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันมันสกปรก แล้วถ้าขืนคุณอยู่ใกล้ฉันมากๆ ระวังจะสกปรกจนล้างไม่ออกนะคะ"
ชายหนุ่มเห็นความหยิ่งยโสของคนตรงหน้า ต่อมเอาชนะของเขามันก็เริ่มทำงาน มุมปากหยักยกยิ้มร้าย บ่งบอกว่าเขากำลังคิดแผนการบางอย่างออก ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องดี

"อวดดีนักนะ"
พูดจบก็มองหญิงสาวอย่างดูแคลนอยู่เพียงเสี้ยววินาที แล้วปากหยักก็ฉกจูบริมฝีปากบางโดยที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว ปากร้ายดูดดึงอย่างไม่ปรานี เขารุนแรงและเอาแต่ใจเป็นที่สุด ลิ้นหนากวาดชิมความหวานละมุนไปทั่วทั้งโพรงปากบาง แม้เธอจะขัดขืนและต่อต้าน มันก็ไม่มีผลกับคนที่กำลังคุมเกมเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเธอจะพยายามดึงลิ้นที่กำลังถูกคุกคามให้หลุดจากพันธนาการมากแค่ไหน เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอได้ดั่งใจ เขาจะปล่อยก็ต่อเมื่อเขาเองเท่านั้นที่สมดั่งใจแล้ว นานจนลมหายใจของคนบอบบางเริ่มติดขัด คนใจร้ายจึงยอมปล่อย

"ปล่อยฉันนะคุณธี! ปล่อย!"
ภัทรินทร์ดิ้นสุดแรง แต่มือหนาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด มันเกาะกุมและกอดรัดเธอแน่นยิ่งกว่ากาวคุณภาพดีเยี่ยมเสียอีก

"ไม่ปล่อย! หึ! เก็บน้ำเสียงอวดดีของเธอ เอาไว้เป็นเสียงครางใต้ร่างฉันดีกว่านะ ภัทรินทร์!"