ซ่อนร้ายในเงารัก

รักต้องห้าม...
ระหว่างตำรวจกับผู้ต้องหาที่ต้องคอยปิดบังความรู้สึก
หนึ่งมองว่าเป็นหน้าที่ แต่กลับไขว้เขวเมื่อภารกิจลับกลายเป็นภารกิจรัก
แต่อีกหนึ่งกลับระแวงกลัว แต่สุดท้ายกลายเป็นหวั่นไหวอบอุ่นเมื่อชิดใกล้
แต่รักต้องห้าม...ใครเป็นผู้ห้ามกระนั้นหรือ?

คีตกาลหันมามองชีวินเพื่อที่จะเป็นฝ่ายหลบตาไปเสียเองอย่างคนมีชนักติดหลัง

“พี่วินฮะ ผมอยากขอเวลา บางครั้งการพูดบางสิ่งที่สำคัญต่ออีกสิ่งที่สำคัญไม่ต่างกัน
เราก็ต้องการเวลาเพื่อให้รู้ว่ามั่นใจพอที่จะยอมรับในทุกสิ่งที่จะตามมา
ไม่ว่ามันจะเลวร้ายขนาดไหนก็ตาม”
ชีวินยิ้มได้เป็นครั้งแรกของวันนี้ แม้ว่าจะไม่ได้อะไรเลยจากคำตอบของคีตกาล

...เดินไปด้วยกันเถอะ มันไม่ได้ช้าไปกว่าเดิมหรอก
ในเมื่อผมไม่ยอมให้เราห่างกันเกินสองก้าวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ถ้าคุณก้าวไปหนึ่งก้าว ผมก็จะก้าวไปแค่ครึ่งก้าว...เพื่อรอคุณ

********************************************************
กานต์สะกิดชีวินแล้วชี้ไปที่ร้านขายขนมที่กำลังร้อนอยู่บนเตา ตำรวจหนุ่มเป็นฝ่ายเดินตามบ้างจนกระทั่งมาถึงร้านขายขนมครก
“อยากกินขนมครกเรอะเจ้ากานต์”
“ฮะ” กานต์ยิ้มรับยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วสูดกลิ่นหอมของกะทิ
ร่างเล็กรีบควักกระเป๋าสตางค์ใบเล็กออกมา แต่ชีวินเร็วกว่า เขายื่นเงินให้แม่ค้าแล้วรับขนมครกในกระทงใบตองมายื่นให้คนร้องอยากกิน กานต์มองมือใหญ่ที่รองกระทงใบเล็กด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นจนอยากย้อนคืนวันเก่าๆ ให้หวนคืน
...เมื่อก่อนพ่อเคยซื้อให้กินตอนที่เข้ามาในเมืองด้วยกัน
“อ้าว ทำไมไม่รับไปล่ะ อยากกินไม่ใช่รึ?”
มือหนาดึงมือบางขึ้นมารับกระทงใบเล็กไป ทว่าสายตาที่กานต์มองเขาช่างแปลกไปจากเคย ช่างเหมือนสายตาของเด็กที่มีความสุขจนปิดเอาไว้ไม่มิด
“ขอบคุณฮะ”
กานต์ยื่นขนมครกให้ชีวินหนึ่งคู่ ชายหนุ่มรับมากินแล้วเคี้ยวตุ้ย ร่างเล็กหยิบขนมให้ตัวเองกินบ้าง ความหวานที่เคยได้กินเมื่อนานมาแล้วซาบซ่านสู่ลิ้น ทว่าความเย็นชุ่มกำลังแทรกลงสู่หัวใจยามทีมีใครสักคนมาใส่ใจ
ชีวินเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยมีคนช่างแวะซื้อนั่นซื้อนี่อย่างกานต์ตามมาด้วยไม่ห่าง แล้วของที่กานต์ซื้อส่วนใหญ่จะเป็นของใช้เล็กๆ น้อยๆ อย่างไฟฉาย รองเท้าแตะที่เผื่อแผ่มาถึงเขา หรือแม้กระทั่งสมุดจดกับดินสอที่มันให้เหตุผลว่าเวลาเขาสอนจะได้เอาไว้จด
จนกระทั่งมาถึงร้านสุดท้ายที่ชีวินกำลังอยากได้เสื้อกันหนาวอยู่พอดี ชายหนุ่มเข้าไปเดินเลือก แต่ยังอุตส่าห์ลากเจ้าตัวเล็กเดินเข้ามาด้วยเพราะเดี๋ยวจะหากันไม่เจอเสียเปล่าๆ ตำรวจหนุ่มเลือกอยู่ไม่นานก็ได้เสื้อกันหนาวสีเทาเข้ม แต่เสื้อที่พาดอยู่ที่แขนอีกตัวกลับถูกยื่นให้คนรอที่กำลังกินขนมครกชิ้นสุดท้าย
“ลองใส่ดูสิ ไม่รู้มันใหญ่ไปหรือเปล่า”
กานต์รับเสื้อกันหนาวมาทาบตัวมองชีวินยิ้มๆ ดีใจจนแทบกระโดดกอดอย่างที่เคยทำกับพ่อ แต่ชีวินไม่ใช่คีวา ฉะนั้นอย่าเสี่ยงโดนดุจะดีกว่า
“ฮะ”
เสื้อกันหนาวที่ชีวินเลือกให้ตัวใหญ่กว่าตัวของกานต์ไปโข ทำให้เจ้าของร้านรีบหาขนาดเสื้อที่กานต์น่าจะใส่ได้ให้ชีวิน แต่ไปๆ มาๆ เสื้อกันหนาวที่ร่างเล็กใส่ได้กลับมีสีและรูปแบบเดียวกับที่ชีวินเลือกให้ตัวเองจนชายหนุ่มแทบจะคืนเสื้อที่เพิ่งซื้อเพราะมันคงตลกน่าดูเวลาเขากับกานต์ใส่เสื้อกันหนาวพร้อมกัน แต่จนแล้วจนรอดชีวินก็ต้องซื้อเสื้อกันหนาวมาทั้งสองตัวอยู่ดี

********************************************************
***นิยายเรื่องนี้หมดลิขสิทธิ์จากสำนักพิมพ์แล้ว ผู้เขียนจึงนำมาจัดทำเป็น E-Book ค่ะ***