ร้อยเล่ห์เทพบุตรมาร

“คุณรู้ข่าวแล้วหรือยัง คิดว่าลิเดียคงมาบอกข่าวดีกับคุณแล้ว”
“ค่ะรู้แล้ว ยินดีด้วย” เขาถ่อมาถึงนี่ ยืนรอเธอเป็นชั่วโมง ก็เพื่อจะมาตอกย้ำเท่านั้นเอง
“เรากำหนดวันแล้ว มันอาจจะเร็วไปนิด แต่ผมเป็นคนใจร้อนน่ะ ลิเดียเป็นผู้หญิงสมบูรณ์พร้อม เหมาะที่จะเป็นภรรยาของผมที่สุด คุณว่าไหม จริงๆ ชีวิตผมก็มีผู้หญิงผ่านมาเยอะนะ แต่พวกนั้นก็แค่คนผ่านทาง แค่ของเล่นแก้ขัดสนุกๆ เท่านั้นเอง ผู้หญิงบางคนจะสวยก็แค่ตอนอยู่บนเตียง อยู่ในห้องก็เหมือนนางฟ้า แต่พอออกมา ก็แค่วัตถุสนองตันหาชิ้นหนึ่ง ชีวิตนี้ไม่มีอะไรนอกจากเงิน ประคบประหงมให้ตาย ก็ทำให้เชื่องไม่ได้อยู่ดี” เขาหวังจะเห็นอะไรก็ได้ที่ทำให้สะใจ
“ค่ะ ดีใจด้วยที่คุณได้เจอนางฟ้าเสียที หลังจากที่อยู่กับนางมารมานาน หวังว่าคุณสองคนจะอยู่กันอย่างมีความสุขนะคะ ธุระมีแค่นี้ใช่ไหม ฉันจะได้กลับขึ้นไปพัก” เธอว่า ไม่มีอาการสะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด เดินผ่านมาเฉย
“นี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ทำไมคุณด้านขนาดนี้ปิณฑิรา” เขาตั้งใจจะมาเยาะเย้ย และหวังว่าอีกฝ่ายจะเจ็บเจียนตาย แต่ความเฉยเมย กลับทำให้เขาโกรธแทน
“จะให้รู้สึกอะไร” เธอหันหน้ากลับมา ใบหน้าสวยเรียบนิ่ง “สำหรับฉัน จบก็คือจบ”
“คุณนี่มันช่างเย็นชา ไร้ความรู้สึกจริง”
“ค่ะ ลาก่อนอลัน” ปิณฑิราหันหลัง แล้วเดินไป เสียงอลันตะโกนตามหลังด้วยความโมโห
“ผู้หญิงหน้าหนา! ปิณฑิรา คุณมันหน้าเงิน คุณรักใครไม่เป็นเลยใช่ไหม ผมไม่น่ามารักผู้หญิงคุณเลย ดีแล้วที่ผมเลือกลิเดีย เธอดีกว่าคุณร้อยเท่า ค่าของคุณมันต่ำว่าผู้หญิงริมถนนเสียอีก ผมเกลียดคุณ!”
เธอไม่สนเขาเลย ต่อให้เขาหาคำด่าที่คิดว่าเจ็บแสบมากแค่ไหน เธอก็ยังเดินหนีไปเหมือนไม่ได้ยิน คนที่ไม่มีค่าไม่ใช่เธอ เขาเองต่างหากที่ไม่มีค่าพอให้เธอเสียดาย