ตฤณ (เรื่องสั้น)

ข้าเป็นทาส ข้าถูกเจ้าชายใหญ่ซื้อตัวมา พระองค์เลี้ยงนางบำเรอและนายบำเรอเอาไว้มากมาย แต่ละคนล้วนมีรูปร่างหน้าตางดงามโดดเด่น ดังนั้นพระองค์จึงทรงเลี้ยงข้าไว้เป็นทาสในวัง แต่วันหนึ่งกลับทอดพระเนตรมองข้าแล้วรับสั่งว่าอุตส่าห์ซื้อข้ามาทั้งทีจะไม่ทรง 'ลองชิม' สักครั้งก็เสียดาย ข้าจึงต้องถวายตัวให้พระองค์ครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้ทรงเรียกใช้ข้าอีก

ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเพียงครั้งเดียวที่ได้ถวายงานนั้นจะกลายเป็นปัญหา

เมื่อเจ้าชายใหญ่สิ้นพระชนม์ บรรดานางบำเรอและนายบำเรอทั้งหลายจึงตกเป็นของเจ้าชายรองตามคำสั่งเสียของเจ้าชายใหญ่ ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดการเรื่องรายชื่อ แต่ตัวข้าที่ควรจะเป็นเพียงทาสกลับมีชื่อเป็นนายบำเรอ ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ถูกส่งไปทำงานที่อื่นเหมือนทาสด้วยกัน แต่กลับต้องไปอยู่ที่ตำหนักต้องห้ามของเจ้าชายรองแทน

*******************

เนื้อหาและอารมณ์ซ้ำๆ คล้ายๆ กับ "ตฤณ (เพียงต้นหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำ)" และ "ตฤณ (ระหว่างบรรทัด)" นะคะ แต่เบาๆ กว่า