บำเรอรักปรารถนาร้อน

(เคยตีพิมพ์แล้วในชื่อทดสอบรักข้ามคืนนะคะ)

“ช้าจริง มัวเสียเวลากับเด็กพวกนี้นี่เอง”
เสียงที่บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายอารมณ์มู้ดดี้ทำให้แพรไหมเลิกคิ้ว ดวงตาสีเทา
มองมาที่เธอก่อนจะมีแววตาตำหนิ
“ทำไมมัวแต่เล่นล่ะ”
หะ... เล่น เล่นอะไร ใครเล่น หญิงสาวมองซ้ายมองขวาแล้วก็หันมา
มองเขาอีกรอบ
“...”
เวรแท้... จัสติน ครูซ มองผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ใส่เสื้อสีเขียวมะนาวที่ยังทำหน้า
ไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ยอมเออออห่อหมกกับเขา ทั้งที่เขาอุตส่าห์ออกมาช่วยอย่าง
หงุดหงิด เธอมองเขาด้วยดวงตาโตๆ ที่อยู่ใต้กรอบผมหน้าม้าเหนือคิ้วนั่นอย่าง
ไม่เข้าใจ ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วยื่นมือมาจับข้อมืออีกฝ่ายที่พอโดนตัวก็เตรียม
จะบิดข้อมือหนีทันที
“เข้ามาได้แล้ว”
“คุณ... คุณจะทำอะไร”
เธอถามเสียงดังพร้อมกับกระชากมือหนี จัสตินขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่าย
ทำท่าแบบนั้น
“ที่รัก เข้ามาได้แล้ว”
“ที่รักอะไรของคุณ จะบ้าเหรอ ฉันไม่รู้จักคุณนะ”
เสียงเล็กๆ นั่นแหว ก่อนจะมองเขาอย่างระแวดระวัง
“อ้าว... พวกโรคจิตหรือเปล่านี่” หนึ่งในกลุ่มเด็กหนุ่มนั่นพูดทันที “จะ
รังแกผู้หญิงอย่างนั้นเหรอลุง”
คำว่าลุงนั่นทำให้ฮีโร่ที่กำลังกลายเป็นผู้ร้ายโดยไม่ทันตั้งตัวหรี่ตา เขา
กำลังจะอ้าปากแต่ว่าพนักงานรถไฟเดินมาทางนี้พอดี และแม่ผู้หญิงที่เขาหวังดี


หลังได้ยินเสียงแปลกหน้าห้องเลยเปิดประตูออกมาดู และตั้งใจจะช่วยให้พ้น
สถานการณ์ล่อแหลมเมื่อครู่ ก็รีบเรียกอีกฝ่ายทันที
“ช่วยด้วยค่ะ คุณพนักงาน ผู้ชายคนนี้จะล่วงเกินฉัน”
ใช่ เรียกพนักงานรถไฟมา ทีนี้เขาจะได้ไม่ต้องวุ่นวายช่วยแล้ว ชายหนุ่ม
ยักไหล่แล้วก็ทำท่าจะปิดประตูเหมือนเดิม เมื่อเห็นสาวเอเชียในชุดสีแสบตานั่น
เรียกคนมาช่วยจากกลุ่มขี้เมาแล้ว แต่ว่าจัสตินต้องชะงักแล้วหันมามองหล่อน
อีกครั้งด้วยความตกใจ ดวงตาสีเทาเบิกกว้างเมื่อได้เห็นหล่อนชี้นิ้วเล็กๆ มาทาง
เขาแล้วฟ้องเสียงสั่น
“คนๆ นี้จะพาฉันเข้าห้องของเขาค่ะ!”
ฉิบหายแล้ว!