ร้อยดารา

“ในเมื่อภาพนี้คือสิ่งที่พวกมึงปรารถนาจะแย่งชิง เช่นนั้นแล้วกูขอสาปแช่ง มันผู้ใดหมายจักครอบครองของอันมิใช่ของตน ขอให้มันผู้นั้นพบเจอแต่ความวิบัติ ฉิบหาย ไม่จบไม่สิ้น ตราบจนชั่วลูกชั่วหลาน จนกว่าจะได้รับการให้อภัย จนกว่าเจ้าของที่แท้จริงจะกลับคืน”

เสียงคำสาปแช่งที่ดังขึ้นนั้นเต็มไปด้วยความเครียดแค้นและชิงชัง เสียงที่ดังออกมาจากคนที่ราวกับหัวใจสลายเพราะสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รักยิ่ง เสียงนั้นดังแผ่วเบาในเรือนนอนที่ถูกปิดหากแต่กลับดังก้องอยู่ในจิตใจของทุกคนในเรือนให้สะท้านเยือกด้วยความหวาดกลัว