สุดแค้นแสนรัก เล่ม 1 (2 เล่มจบ)

หลังจาก ‘ชิงชัง’ ของ จุฬามณี ถูกนำไปสร้างเป็นละครโทรทัศน์ทาง ททบ.5 และได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ผู้เขียนจึงถูกทาบทามจากสถานีโทรทัศน์สีช่อง 3 ให้ทำงานในลักษณะคล้าย ๆ กับ ‘ชิงชัง’ คือเป็นงาน ‘ลูกทุ่งพีเรียด’ ผู้เขียนจึงได้หามุมมองใหม่ ๆ มานำเสนอ...และออกมาเป็น นวนิยาย ‘สุดแค้นแสนรัก’ ที่เห็นอยู่นี้ สำหรับท่านที่ชื่นชอบงานแบบ ‘ชิงชัง’ ต้องลองดูว่า ‘สุดแค้นแสนรัก’ มีความเหมือนและแตกต่างจาก ‘ชิงชัง’ อย่างไร...



“แม่คะ น้องดาถามจริงๆ เรื่องในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่”

“คนที่ต้องเป็นคนเปิดเผยต้องไม่ใช่แม่ แต่ลลดารู้ไว้เถอะลูก หากความจริงถูกเปิดเผย ยงยุทธไม่มีทางเผาผีย่าแน่ๆ ”

“แม่!!! จริงหรือคะ” ลลดาตกใจไม่น้อย

“เมื่อนั้น ทรัพย์สมบัติของย่า ก็จะต้องตกมาถึงพวกเราทั้งหมด”

“แต่น้องดาไม่ได้ต้องการอะไรจากย่าอีกแล้ว พี่ปวริศก็คงไม่”

“มักน้อยกันเสียจริง...แต่ช่างเหอะ ลูกแม่สองคนเก่งเรื่องหาเลี้ยงตัวเองได้อยู่แล้ว แต่คอยดูกันต่อไปแล้วกัน เรื่องมันจะลงเอยอย่างไร”

“น้องดาสงสารพี่ยุทธ” ว่าแล้วน้ำตาของลลดาก็ร่วงลงมา แต่ว่า เจ้าตัวกะพริบเปลือกตาถี่ๆ ไล่ม่านน้ำตาออกไปอย่างเร็ว...

“แม่ก็สงสารเขา แต่ว่าแม่ช่วยอะไรไม่ได้”

“ย่าเอ่อ งานนี้ย่าเป็นคนผิดใช่ไหมคะ”

สุดาพยักหน้า ลลดาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

-----------------------

“แม่พูดอะไรกับปวริศ ทำไมเขาถึงไม่รับสายของหนู” รพีพรรณเสียงสั่น เมื่อเห็นว่าแม่ทำเป็นใจเย็นทั้งที่เธอนั้นร้อนราวถูกไฟลวก

“แม่ก็พูดไปอย่างที่เขาควรจะเข้าใจตั้งนานแล้ว”

“พูดว่าอะไรละคะ”

“ก็...แม่ก็บอกว่า งานแต่งของลูกกับเขา จะมีได้ก็ต่อเมื่ออีแย้มตายแล้ว ถ้าเขาอยากแต่งกับลูก เร็วๆ เขาก็คงหาหนทางเอง”

“แม่” รพีพรรณเสียงหลง “ทำไมแม่ ใจร้ายอย่างนี้”

“น้อยกว่าที่อีแย้มมันทำกับแม่ ทำกับป้าหรอกน่า”

“แต่เรื่องมันนานนมแล้ว”

“นานแค่ไหนแม่ก็ไม่ลืม แล้วแม่ก็ลืมไม่ได้ ถ้าแม่ทำแค่นี้แล้วลูกรู้สึกว่าเจ็บปวด รู้สึกหายใจไม่ออก แม่อยากบอกให้ลูกรู้ว่า เรื่องร้ายๆ ที่แม่กับป้าเจอมาด้วยน้ำมือของอีแย้ม มันมากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า เพราะฉะนั้น เห็นใจแม่บ้าง”