Dark Vampire ฝังรักปักใจ นายแวมไพร์โรคจิต

เมื่อแวมไพร์หนุ่มอย่าง 'ฟรีซ' จับจองเธอเป็นอาหารส่วนตัวโดยที่ไม่เต็มใจ ซึ่งต่อมาเธอก็เลื่อนขั้นกลายเป็นทาสอย่างไม่เต็มใจอีกเช่นกัน ความรักที่ก่อเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวทำให้ 'ดาริน' สับสนหลายครั้ง ความรักเหล่านี้ก่อเกิดจากกาลเวลาที่ทั้งสองอยู่ร่วมกัน ว่ากันว่าต่อให้เกลียดแค่ไหน แต่ถ้าอยู่ด้วยกันมันยังแปรเปลี่ยนเป็นความรักได้เสมอ
นับประสาอะไรกับเธอ ไม่ได้เกลียดด้วยซ้ำ จะรักเขาเข้าก็ไม่แปลก แต่แวมไพร์กับมนุษย์ดันรักกันไม่ได้นี่สิ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อคนปฏิเสธความรักจากมนุษย์อย่างเขาดันกลืนน้ำลายตัวเองไปซะแล้ว

-----------------------------------------------------

“แฮ่ก” ฉันหอบเหนื่อยทั้งๆ ที่ยืนอยู่เฉยๆ ทั้งเจ็บทั้งคอแห้ง หายใจไม่สะดวกเท่าที่ควร ความรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ
ไม่นึกเลยว่าจะเป็นการเอาคืนที่น่าจดจำมากขนาดนี้ ฟรีซชนะฉันในเรื่องการเอาเปรียบเสมอ
ฮึก แย่ที่สุด
“จะ…เจ็บ ได้โปรด”
“อือ”
อย่างน้อยเขาก็ยอมคลายมือที่บีบข้อมือฉันอยู่ สมองเองก็คล้ายถูกบังคับให้ตื่น ไม่ให้หมดสติไปง่ายๆ เหมือนครั้งก่อน
คนใจร้ายที่กำลังรังแกฉันไม่สนว่าฉันหน้าซีดใกล้ตายขนาดไหน เขาทำมันต่อเนื่องเรื่อยไป ความเจ็บในกายมากล้นจนชาไปบางส่วน
เปลี่ยนจากดูดตรงนั้นมาตรงนี้ ผละออกไปไม่รักษาแผลให้จนเลือดตัวฉันเองเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นสีแดง
“ฮึก เจ็บ” ฉันครางเสียงแผ่วอ้อนวอนแวมไพร์หงุดหงิดง่ายนามว่าฟรีซ ไม่รู้ถูกอะไรเข้าสิงถึงเล่นงานฉัน
ตุบ!
ฉันร่วงลงกับพื้นทันทีที่โดนปล่อย แอบปรือตามองใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์นานหลายนาที ตอนนี้ภาพรอบตัวมันพร่ามัวไปหมดแล้ว จะเป็นลม
“อย่าหนีอีก เข้าใจไหม” ฟรีซย่อตัวลงมา ใช้มือประคองหน้าฉันให้มองหน้าเขาตรงๆ
ฉันพยักหน้าตอบทั้งน้ำตา ต่อให้อยากหนีอีกก็คงทำไม่ได้ ฉันน่ะ…จนมุมแล้วจริงๆ
“เป็นห่วง คิดว่าโดนแวมไพร์อื่นเอาตัวไป” กระทั่งประโยคนี้ดังขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาเต็มเปี่ยม ความโกรธ ความกลัวกับสิ่งที่เขาทำกับฉันมลายหายไปแทบทันที