Love Memory ความทรงจำนี้มีรัก

เพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิต ที่ความรักของเขาเริ่มต้นจากการขับรถชนหญิงสาวจนสูญเสียความทรงจำ

“คุณเป็นใคร” หญิงสาวถามเสียงแผ่ว ลำคอแห้งผาก เขาไม่ตอบแต่กลับรินน้ำใส่แก้วให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ คุณ…” หญิงสาวรับแก้วมาแล้วเอ่ยขอบคุณ
“ผมชื่อนภันต์” เขาตอบ “แล้วคุณล่ะชื่ออะไร” และถามกลับออกไป หญิงสาวทำท่าทางคิดเล็กน้อย
“ฉัน…ฉันชื่อ โอ๊ย!!”
********************************
“จะทำอะไรคะ” เธอถามชายหนุ่มที่ยิ้มตลอดเวลา มือหนากอดเอวเธอเอาไว้แน่น
“ทำให้สมองเธอโล่งไง เผื่อเธอจะคิดอะไรออก” เขาหลอกคนไร้เดียงสา
“ทำยังไงคะถึงสมองโล่ง บอกแอลหน่อยสิคะ” เธอเชื่อคนเจ้าเล่ห์ซะสนิท เขาฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
“อื้ม!! แต่มันเจ็บนะ ทนได้หรือเปล่า” เขาแกล้งถาม
“เจ็บมากมั้ยคะ” หน้าตาใสซื่อของเธอถามขึ้น เขาส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่มากหรอก แค่เธออย่าเกร็งก็พอ” เขาบอก นภันต์ค่อยๆกอดเธอแน่นขึ้น ริมฝีปากหนาค่อยๆก้มลงไปประกบปากบางสีชมพู แอลหลับตาพริ้มรับจูบของเขา
********************************
“คิดอะไรอยู่แอลทำไมหน้าเครียดจัง” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆโอบไหล่เธอไว้เบาๆ หญิงสาวเอียงเข้าซบไหล่เขาทันที
“หลินค่ะ ชื่อจริงๆของแอลคือหลิน” หญิงสาวบอกออกไป “หลินจำทุกอย่างได้แล้วค่ะคุณพอร์ช” เธอพูดต่อเมื่อเห็นเขาเงียบ
“ถ้าเธอจำได้ เธอก็คงจะไปจากฉันใช่มั้ย” จู่ๆนภันต์ก็ถามเสียงสั่น น้ำตาลูกผู้ชายคลอออกมา
“ไม่ค่ะ หลินไม่ไปไหน หลินรักคุณพอร์ช” เธอกอดเขาเอาไว้แน่น
“รัก…เมื่อกี้เธอบอกว่ารักฉันเหรอ” เขาทวนคำด้วยความแปลกใจปนดีใจ