ดุจขุนเขาและสายน้ำ

ข้าเป็นเจ้าชายองค์หนึ่งของแคว้นเริ่มเรืองรอง

ชื่อของข้าแปลว่าสายน้ำ

เขาเป็นองครักษ์ประจำตัวของข้า

ชื่อของเขาแปลว่าขุนเขา

เราพบกันตั้งแต่อายุ 17 จนตอนนี้ต่างก็อายุ 27 ทั้งคู่

ข้าพบเขาตอนที่ข้าไปเยี่ยม ‘สมเด็จป้า’ ที่เมืองพฤศจิกา

เขานอนสลบอยู่ริมแม่น้ำ จำความอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจากชื่อ

ข้า ‘เก็บ’ เขามาเพื่อเอาไว้เป็นเพื่อน

ครึ่งปีต่อมาครอบครัวของเขาก็ตามมาถึง

ปรากฏว่าเขาเป็นบุตรชายคนที่สี่ในบรรดาบุตรชายห้าคน

ของเสนาบดีกลาโหมแห่งแคว้นแรกพิรุณ

ซึ่งเป็นแคว้นที่ใหญ่กว่าเริ่มเรืองรองถึงสามเท่า

บุตรชายเสนาบดีทหารที่นั่นมีอำนาจมากกว่าเจ้าชายแคว้นเล็ก

บิดาของเขาบอกว่าฝ่ายกบฏที่ตามไล่ล่าล้วนถูกจับแล้ว

แต่เขาขอทำงานเป็น ‘องครักษ์’ ของเจ้าชายอย่างข้าต่อไป

ด้วยเหตุผลว่าความทรงจำยังไม่กลับมาและไม่คุ้นกับครอบครัว

ข้าหว่านล้อมให้เขากลับไป เพราะอยากให้เขาใกล้ชิดครอบครัว

เผื่อว่าความทรงจำของเขาจะกลับมาโดยเร็ว

ทว่าเขายังคงยืนกรานจะอยู่ที่เริ่มเรืองรอง...อยู่กับข้า

และอยู่กับข้าตลอดมา...แม้ว่าความทรงจำของเขาจะกลับมาแล้ว