นางสาวจันอับ

ชีวิตใครลิขิตไว้น่ะหรือ จันอับไม่สนหรอก ในเมื่อเธอเป็นเพียงมือขวาจอมซุ่มซ่าม แถมยังขี้เหร่จนหาตัวจับยาก และเขาคือเจ้านายไอ้เทวดาน้อยสุดหล่อ จันอับไม่มีทางเลือกอื่น นอกเหนือไปจากใช้ความรักลิขิตชีวิตของตัวเอง กว่าจะฝ่าฟันปลูกดอกรักจนคุณพีร์เห็นความสวยงามหลบในก็ยากเข็ญ เลือดตาแทบกระเด็น แล้วยังจะต้องผ่านด่านมหาเทวีศรีว่าที่แม่ผัว ผู้มีสมญานาม ‘เหยียบน้ำทะเลจืด’ ไม่ง่ายเลยสำหรับผู้หญิงธรรมดาที่มีชื่อน่าอับเฉา ทว่า..ตราบใดที่ยังมีลมหายใจและความหวัง แม้ผืนผ้าใบของชีวิตจะเปื้อนเปรอะกระดำกระด่าง จันอับยังเชื่อเสมอว่าตัวเราสามารถใช้มือจับพู่กัน แต่งแต้มสีสันทีละน้อย ทีละนิดตามกำลัง ลงสีหวานไปตรงนั้น ตรงนี้ จนภาพรวมที่เห็นนั้นงามถูกใจอย่างที่ฝัน
แล้วคุณล่ะคิดอย่างจันอับไหม เริ่มละเลงสีบ้างหรือยัง ถ้ายัง...ลองเปิดหน้าถัดไป แล้วใช้จิตนาการวาดหัวใจลงไปสักดวงบนผืนผ้าใบ เห็นไหมว่าสวยงามขึ้นกว่าเดิมมากมาย

คนจะสวย สวยที่ใจใช่ใบหน้า ใครว่าไว้ก็ไม่รู้ แต่พ่อทองพลุดูจะไม่เชื่อคำพังเพยนัก
“ ไอ้หยา ไอ้อับ จะเปิดประตูไม่ให้สุ้มให้เสียงก็ไม่เป็นไรหรอก แต่เอ็งอย่าเอาหน้าลอยออกมาก่อนแบบนี้สิวะ พ่อกลัวเป็นนะโว้ย ไอ้ลูกคนนี้ แล้วดูสิ นี่เอ็งจะไปเล่นงิ้วโรงไหนวะ หลังตลาดหน้าปากซอยเขาก็ปิดวิกหนีเจ้าหนี้ไปแล้ว ทาปากแดงแจ๋ยังกับไปดูดเลือดใครมา แล้วคิ้วนี่เอ็งดูทีรึ ปลายข้างขวามันจะยาวไปถึงสะพานพุทธไหม”
“พ่อนั่นแหละทำคิ้วอับพังหมด จะทุบประตูทำไมไม่ถามก่อนว่าอับจะตกใจไหม มือใหม่กำลังหัดเขียนคิ้วตกใจหมดพอดีกัน จะเร่งทำไมนักนะพ่อ ขอเวลาอับสวยหน่อยสิ”
“เอ็งจะทำสวยไปทำสวนนี่นะไอ้อับ แล้วเอ็งต้องใช้เวลาทั้งชาติแหละมั้งกว่าจะสวย