กว่าจะได้วิวาห์

“โป๊ะเชะ !“ รินลดาเม้มปาก บาดหูสุ้มเสียงนังหมัย เพื่อนที่เพิ่งแต่งงานไปแหม็บๆเมื่อสองเดือนก่อน “หลินเอ๋ย เมื่อไหร่แกจะแจกกับเค้ามั่งวะ งวดนี้ เป็นเพื่อนคนที่พวกเราชอบนึกว่า มันต้องขึ้นคาน หรือไม่ก็ ได้แต่งแบบฟลุ๊คๆตอนอายุห้าสิบ .”
“ไอ้ .สุรจิตเหรอ?”
คอฝืดยิ่งขึ้นไปอีก หญิงสาวกำลังนึกถึงบาปกรรม ที่เคยร่วมวงนินทาสุรจิต ซึ่งมีใบหน้าอุดมสิว ชนิดไม่มีพื้นที่ว่างสิวบนใบหน้าเลย หล่อนถูกจัดอันดับเพื่อนคนสุดท้ายในก๊วน ที่จะได้แต่งงาน แต่เป็นอันดับแรกที่จะต้อง..ขึ้นคาน
โอ แม่จ้าว..นี่ สุรจิต ได้แต่งงานแล้ว...!
“เออ มันฝากให้โทร.มา ตอนนี้มันยุ่งจนไม่ว่างวิ่งแจกการ์ด เฉพาะวิ่งเชิญญาติผู้ใหญ่ของเจ้าบ่าว ก็หมดเวลาแล้ว ได้ยินว่า เจ้าบ่าวโค-ตะ-ระ รวยด้วยล่ะ “
มือถือถูกวางลงอย่างหมดแรง หูยังอื้ออึงไปด้วยข่าวร้าย จนเกือบจำไม่ได้ว่า เมื่อกี้ ไอ้หมัยบอกว่า งานไอ้สุรจิตจัดขึ้นที่ไหน แว่วๆแต่เพียงว่า เป็นโรงแรมใหญ่ระดับห้าดาวใจกลางกรุงเทพฯ
ไม่ไปได้มั้ยเนี่ย ? เฮ้อ เบื่อที่จะต้องปั้นหน้าเย่อหยิ่ง ตอนถูกถามว่า เมื่อไหร่จะถึงคิวเธอบ้าง แล้วเธอก็จะแกล้งตลกไป ด้วยประโยคซ้ำๆ ที่ว่า โสดอย่างกล้าหาญ ขึ้นคานอย่างมีศักดิ์ศรี. .โอ้ย พูดไปทีไร ก็ถูกเพื่อนทั้งหยิก ทั้งแซว แบบหน้ายับเยินกลับมาทุกทีแหละ