โลกที่สอง

ฝ่ายหญิงหน้าเสีย ความที่รู้จักกันมานานละมัง ที่ทำให้เธอรู้สึกใจผิดปกติทันที ไอยคุปต์เป็นนักศึกษาวิชาโบราณคดี ทำให้เขามักทำเรื่องแปลกๆ ให้เธอใจคอไม่ดีบ่อยครั้ง
“มันแปลกจริงๆนะ วา รู้ไหมว่า ทุกครั้งที่ผ่านร้านนี้ อ๊อดมีอันต้องมาจอดติดตรงนี้ แล้วก็มักต้องหันไปมองมัน อย่างกะมีกระแสอะไรสักอย่างบังคับให้อ๊อดต้องหยุดมอง “
“บ้าแล้วเธอ ก็ มันเผอิญรถมาติดพอดี พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง “
“อืมม์ ก็.. อาจจะเป็นอย่างนั้นนะ “ เขาพึมพัม ก่อนทำให้สาวข้างตัวต้องสะดุด อารมณ์ชักกรุ่นโมโหอีก
“เคยได้ยินเขาว่ามันมั้ย ว่าโลงแต่ละอันน่ะ มีเจ้าของทั้งนั้น อาซิ้มข้างบ้าน แกเคยพูดให้ฟังว่า คนจีนเขาเชื่อกันว่า เวลาโลงอันไหน เจ้าของเกิดต้องใช้ จะมีผีเสื้อดำบินไปเกาะโลงบอกคนขายก่อน คนขายก็จะปัดฝุ่นรอ เดี๋ยวเดียว ก็มีคนมาเอาโลงอันนั้นจริงๆ “
“เฟื่องแล้ว อ๊อด! ขืนพูดแบบนี้อีก วาขอลงตรงนี้ดีกว่า ไม่ไปไกลๆถึงบางแสนแล้วล่ะ “
“ยังหรอกน่า ของวาน่ะ อีกนาน คนทำคงยังไม่ทำให้วาด้วยซ้ำไป “ ว่าพลาง ชายหนุ่มก็ยื่นมือไปบีบมือคนรัก ที่ยังมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะในใจกำลังกังวลแบบลึกเร้น
แล้วไอยตุปต์ล่ะ ที่เขามองร้านนั้นทุกวัน จะเป็นเพราะ...มองหาของตัวเองหรือเปล่า..?