ปิ่นทองบุษราคัม ภาค 2

‘อันว่าดอกไม้ยามหอมกลับรัญจวนใจ
จนยากที่จะเลิกเสน่หา
ยามโรยรากลับเป็นที่น่ารังเกียจเปรียบดั่ง
ชีวิตของพระสนมทั้งสี่ทิศ’
====================================
แสงอรุณเบิกขอบฟ้า ดวงตะวันสาดรัศมีส่องลงมายังผืนน้ำกว้างใหญ่ เส้นแสงสีทองสว่างสะท้อนให้เห็นหมู่มัจฉาที่แหวกว่ายกันอย่างขวักไขว่ บ้างมีลวดลายสีสันแปลกตากันไป…

ตามขอบสระมีหินสีขาวแซมกรวดเรียงร้อยต่อกันเชื่อมต่อล้อมรอบสระบัวขนาดใหญ่ ก้านดอกนวาระพลิ้วไหวไปมาตามแรงวาโยราวกับภุมรีเริงระบำอย่างสราญใจ เอนไปทางซ้ายทีเอนทางขวาที อ่อนไหว…ราวมีชีวิต

==========================================

“โอ๊ยทำไมมันร้อนอย่างนี้ นางแสง” สุรเสียงหวานตรัสออกจากเรียวโอษฐ์สีชาดเข้ม

“กรี๊ด” พระสนมปราพินีหวีดร้องดังลั่นยามเมื่อแหงนพระพักตร์ขึ้นไปยังฝ้าเพดาน เงาตะคุ่มสีดำทะมึนเกาะอยู่ ทว่าฉับพลันวิญญาณพระมเหสีคันธาฤ
รากลับห้อยเศียรลงมารดพระนาสิกของสนม ปราพินี

“ออกไปนางมเหสีคันธาฤรา” สุรเสียงนั้นกรีดร้องจนแหบพร่า พระสนมคว้าหมอนฟาดไปที่วิญญาณร้าย