จุมพิตมรณะ

ชีวิตของเบลล์รวีตกอยู่ในห้วงอันตราย หลังจากที่มอบรอยจุมพิตดูดดื่มให้กับคู่หมั้นผู้เคราะห์ร้าย ...เขาตายเมื่อเธอริมฝีปาก
อุบัติเหตุคราวนั้นไม่ได้กระชากเพียงลมหายใจของชายคนรัก แต่ยังพรากความรู้สึกไปจากขาทั้งสองข้างของหญิงสาว
เบลลรวีกลายเป็นเป้านิ่ง นอนรอความตายอยู่บนเตียง อันตรายคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกที บูรฉัตรจึงจำเป็นต้องยอมรับเป็นเจ้าบ่าวกำมะลอให้เบลล์รวีเพื่อคุ้มกันภัยให้เธอ หรือว่าคุ้มกันคนอื่นให้พ้นจากเงื้อมมือเบลล์รวีกันแน่นะ
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เกือบไปแล้วเชียว ...
บูรฉัตร เกือบจะยอมเสี่ยงตายเพียงเพื่อได้จุมพิตเธอสักครั้ง

จูบฉันสิ...ฉันคือเบลล่า

“คุณหนู” รุจีครางเสียงแหบแห้งแทบจะไม่หลุดรอดออกมานอกริมฝีปากแห้งผาก หญิงสาวพุ่งตัวไปข้างหน้าจนสุดเอื้อม จับบ่าบอบบางยึดไว้ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าอาคันตุกะยามวิกาล
ลมเยือกลูบไล้หลังคอของรุจีจนกล้ามเนื้อหดเกร็งด้วยความหนาวเหน็บ
กร้อบ...เสียงของหักดังแผ่วเบาในความมืดที่เงียบกริบ รุจีร่วงลงดุจใบไม้ถูกปลิดออกจากขั้ว
เเคร่ก ซากรถเข็นโกโรโกโส ถูกเลื่อนเข้ามารอรับร่างไร้วิญญาณก่อนที่จะรูดลงไปกองกับพื้น
เก็ก...เก็ก เสียงคันเบรกตีกงล้อดังไปตลอดทาง รถเข็นซากคนค่อยๆ ดิ่งลงไปตามทางลาดเรื่อยๆ เร็วและเเรงขึ้น ทาบทับไปบนรอยเดิมเมื่อยามเช้า
แกร้กกก.... นกเเสกโฉบต่ำเฉียดเรือนผมสลวยของรุจีที่ถูกลมตีจนกระจายปิดใบหน้าซีดขาว นกทึดทือขานรับราตรีกาล เสียงตึงตังโครมค่อยๆ จมหายไปกับบทเพลงของนกราตรี แสงจันทร์นวลแหวกเมฆบางเบา สาดส่องต้องกิ่งสนป่าจนแลเห็นเศษแพรแดงปลิวไสวในสายลม