ภูผาร้าย พ่ายรัก

“นั้นหนูจะไปไหน”
ภูผาที่จ้องมองดาริกาตั้งแต่ที่เอ่ยถามว่าใครคือคนที่เด็กขี้เมาของเขาชอบแล้วถามขึ้น
“หนูจะเข้าไปในเมืองค่ะอาภู นัดกับเกษตรเรื่องปุ๋ยน่ะค่ะ ขอตัวนะคะ”
“ไปขึ้นรถสิ อาจะพาไป”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะไปกับพี่ไม้ ไปกันเถอะค่ะพี่ไม้”
ความโกรธที่ยังไม่ลดลงตอนนี้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกหลังจากถูกปฏิเสธ
“อาบอกให้ขึ้นรถ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากรบกวน”
จะมายุ่งกับเธอทำไมกันดาริกาได้แต่คิดในใจ ก็อยู่กับเพื่อนของอาไปสิ
“อย่าให้อาต้องพูดซ้ำ”
“หนูไปเองได้ค่ะ ไม่ต้อง อ๊ะ!!”
ยังไม่ทันที่คำปฏิเสธจะพูดจนจบภูผาก็สลัดเอมมิกาออกเดินตรงมากระชากแขนบางของเด็กขี้เมาที่เริ่มดื้อดึงกับเขาแล้วลากไปที่รถทันที ในเมื่อบอกดีๆไม่ชอบก็ต้องทำแบบนี้แหละ
“อาภู!! ปล่อยหนูนะ มันเจ็บ อาภู!!”
ดาริกาทั้งสะบัดทั้งร้องประท้วงแต่ร่างสูงใหญ่กลับไม่สนใจไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด
“เอ๊ะ! ภูค่ะ จะไปไหนค่ะ รอเอมี่ด้วย”
เอมิกาที่หายจากอาการตกใจที่อยู่ๆก็ถูกสบัดจนแทบล้มรีบวิ่งตามมาทันที
“ไอ้ดำ! ดูแลลูกค้าด้วย ไอ้ไม้ไปเอาของคุณหนูมึงมา เร็วๆ!!”
“รับทราบครับพ่อเลี้ยง”
ทั้งไม้และดำต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่ตามที่ภูผาสั่งทันที คนงานที่อยู่รอบๆต่างยิ้มขำกับการทะเลาะกันของภูผาและดาริกาอาจเป็นเพราะพวกเขาเห็นจนชินแล้วกับการโกรธกัน ทะเลาะกัน งอนง้อกันของทั้งสองคน อีกทั้งคนงานที่นี่ทุกคนรับคำสั่งจากภูผาอย่างยินดีไม่ต่างจากที่ไร่สรวงและ S.valley ที่ต่างก็รับคำสั่งจากดาริกาเช่นกัน
“ขึ้นรถ!”
เมื่อถึงรถดาริกาก็หอบแฮกเลยทีเดียวแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมขึ้นรถตามที่ภูผาสั่งอยู่ดี
“ไม่ค่ะ”
ตากลมโตที่จ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัวนั้นทำเอาภูผาหมั่นไส้นัก ทีเมื่อก่อนแม้แต่หน้าเขายังไม่กล้ามองดูตอนนี้สิกล้าขึ้นเยอะ กล้าจ้องตาเขาตรงๆแล้วด้วยซ้ำ ปีกกล้าขาแข็งจริงนะ คิดว่ามีคนหนุนหลังแล้วไม่กลัวเขาได้หรือ เอาสิเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเก่งได้แค่ไหนยัยเด็กขี้เมา
“อย่าอวดเก่ง ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!”
“ไม่ขึ้น ว้ายยย อาภู!! ปล่อยหนูนะ!”
เกมจ้องตาครั้งนี้ดูเหมือนภูผาจะเป็นฝ่ายชนะเพระเมื่อปฏิเสธออกไปดาริกาก็ถูกอุ้มขึ้นรถทันที
“อย่าได้คิดลงมา ถ้าไม่อยากเจ็บ!”
ภูผารีบขู่สัมทับอีกครั้งเมื่อดาริกาดิ้นจะลงรถให้ได้
“อาภู!! คนงี่เง่า!!”
ดาริกาแหวออกมาอย่างเหลืออดกับความเอาแต่ใจของภูผา คนบ้า ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับเธอด้วยไปอยู่กับแม่สาวทรงโตเพื่อนร๊ากกกของอาภูนู้นสิ
“เออ!! อามันงี่เง่าใครมันจะไปดีเลิศเลอเหมือนคนที่หนูชอบกัน นั่งเงียบๆไป!”
ยิ่งดาริกาพยศมากเท่าไหร่ความโกรธจากความหึงหวงของภูผาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
“ได้แล้วครับพ่อเลี้ยง คุณหนู เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ไม้วิ่งกระหืดหระหอบเอากระเป๋าและเอกสารต่างๆมาส่งให้ภูผาก่อนจะอวยพรตบท้าย
“พี่ไม้...”
ดาริการีบร้องหาคนช่วยทันที
“เออ ขอบใจ มึงไปได้แล้วไอ้ไม้”