ไฟสิเน่หา

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะอดทนได้กับสิ่งยั่วเย้าที่สวยงามอย่างแก้วรวี แสนเทพเริ่มมีอารมณ์คล้อยตามเธอ จนแก้วรวีคิดว่าเธอต้องเข้าถึงเส้นชัยอย่างแน่นอน เขาจับสองมือที่ซุกซน หมุนร่างหนามามองหน้าสวยที่ส่งสายตาหยาดเยิ้มเรียกร้องความต้องการจากเขา
“คุณกลับไปที่ห้องของคุณเถอะแก้ว คุณไม่เคยต้องการผม แล้ววันนี้คุณก็คงยังไม่ต้องการผม”
แสนเทพมองหน้าสวย เขายอมรับว่าความสวยงามของแก้วรวี สร้างความต้องการแน่นกำหนัดให้เขาได้มาก แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เขาไม่ได้รักเธอ ถึงเธอจะเป็นคู่หมั้นของเขาก็ตาม
“แต่ตอนนี้แก้วต้องการคุณ”
หญิงสาวตอบกลับ พร้อมขยับกายแนบหน้าซบกับอกกว้าง
“ผมไม่อยากให้เราสองคนตัดสินใจผิดพลาดเหมือนตอนที่เราสองคนตัดสินใจหมั้นกัน”
เขาตอบกลับ และส่งสองมือไปจับหน้าสวยของเธอออกห่างจากหน้าอกแกร่งของเขาอย่างนุ่มนวล
“แต่ตอนนี้แก้วมั่นใจว่าแก้วตัดสินใจไม่พลาด แก้วรักแสนเทพค่ะ แก้วต้องการแสนเทพ”
แก้วรวีพูดจบ เธอเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นบนร่างกายออกอย่างเร็ว จนหมดกาย ความสวยของแก้วรวีเรียกร้องความเป็นชายของแสนเทพให้แข็งตึงหนักหน่วง ชายหนุ่มร้อนผ่าวไปทั่วสรรพางค์กาย เหมือนมีใครจุดไฟอยู่ในห้องนอนกว้างของเขา ทั้ง ๆ ที่เครื่องปรับอากาศก็ทำงานดีและเย็นสบาย แต่เขากลับร้อนเร่าไปทั้งกายชายเมื่อแก้วรวีเปลื้องผ้าออกหมด เธอจึงแลดูสวยงามมากยิ่งขึ้นเมื่อไร้สิ่งปกปิดกาย