กรรมสิทธิ์รักนอกหัวใจ

“ร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน ฉันก็ไม่ให้น้องเพชรไปลำบากกับเธอ”
คำพูดของเขาทำน้ำตาของปิยาพัชรทะลักออกมาอีกรอบ เพชรนรินทร์กระตุกขากางเกงบิดา ดวงตาใสๆ เริ่มแดงระเรื่อขึ้น ปากน้อยๆ บิดเบ้พร้อมจะร้องไห้กับมารดา ชวินทร์รีบอุ้มลูกสาวขึ้นมากอดกระซิบปลอบโยนเบาๆ เด็กหญิงพยักหน้าเข้าใจซบหน้าลงกับไหล่กว้างของบิดา สะอื้นเบาๆ ก่อนจะนิ่ง
“คนเลว”
“เธออยากไปก็ไป แต่เอาลูกไว้ที่นี่ ฉันมีเงิน สามารถดูแลลูกได้ดีกว่าเธอ อยากหย่าก็จะหย่าให้ ยังไงสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกก็ต้องเป็นของฉัน เงินเดือนน้อยนิดจะให้ความสุขสบายกับลูกได้ยังไง เห็นไหมลูกอยากได้ตุ๊กตาเธอยังไม่มีปัญญาซื้อให้สักตัว” ชวินทร์ย่อตัวลงให้ลูกสาวยืนเกาะขาตัวเองเอาไว้ ตาจ้องตาไม่รู้สึกว่าคำด่าของเธอจะทำอะไรเขาได้
หญิงสาวเจ็บจุกจากคำพูดไร้น้ำใจของคนที่ไม่เคยรักเธอกับลูกเลยตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา น้ำตาของเธอหยดพราวอาบแก้ม เบือนหน้าหนีสายตาแข็งกร้าวของเขา ก้มลงมองดวงหน้าของลูกสาวที่กอดขาผู้ชายที่เพิ่งเจอกันไม่นานและรู้ว่านั้นคือพ่อ เธออยากดึงร่างเล็กๆ มากอดแนบอกแล้วพาหนีไปให้ไกลแต่สิ่งที่ทำได้แค่หยาดน้ำตา
“ค่ะ พัชรจะไป ฝากลูกกับพี่วินด้วยนะคะ ลูกชอบตื่นตอนกลางคืน พี่วินต้องกอดปลอบแก อย่าดุลูกจะเสียขวัญ ลูกชอบนมรสสตรอว์เบอร์รี พี่วินต้องให้ลูกดื่มนมด้วยนะคะ ลูกไม่ทานไข่ต้ม อย่าบังคับแกให้กินนะคะ แกจะอ้วก ลูกจะงอแงมาก”
ชวินทร์อึ้งเมื่อคำขู่ของเขาได้ผล เธอสั่งเขาเกี่ยวกับลูกในทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับลูกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“น้องเพชรขาอย่าดื้อกับพ่อจ๋านะคะลูก” ปิยาพัชรบอกลูกทั้งน้ำตาขยับถอยห่างช้าๆ ก่อนจะหมุนตัววิ่งออกจากบ้านหลังใหญ่