โซ่ล่ามรัก

“อะไรที่คุณพูด อะไรที่คุณคิด อะไรที่คุณรัก อะไรที่ทำให้คุณเสียน้ำตา พวกนั้นมันเป็นของผมทั้งนั้น จำเอาไว้ว่าทุกสิ่งอย่างที่รวมเป็นคุณมันเป็นของผม”
โดย กัญหาภรณ์
***********************************************
“อย่าทำแบบนี้เลย กลับบ้านดีไหมคะ” เธอเอ่ยเรื่องขัดหูของเขาทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มันน่าจับจูบให้ขาดใจตายไปเลย
“ไม่ไป” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ หยิบของบางอย่างออกมาจากเสื้อสูทที่พาดไว้กับเก้าอี้หน้าเตียงนอนกว้าง
“ทำไมละคะ” เธอกัดปากจนรู้สึกเจ็บเมื่อได้ยินคำตอบและท่าทางเมินเฉยของเขา
“เพราะผมมีคุณอยู่ไง” เขาตอบและหันมาทางเธอในที่สุด มือขวามีปากกา มือซ้ายมีกระดาษแผ่นหนึ่ง
“ไม่ว่าคุณจะต้องการให้ผมเป็นแบบไหน ผมก็จะเป็นแบบที่คุณต้องการ แต่เช่นเดียวกันคุณเองก็ต้องเป็นของผม” มือหนายื่นปากกาให้ คลี่กระดาษวางบนเตียงนอนยุ่งยับ
อินทนิลมองทะเบียนสมรสนั้นนิ่ง ตกใจกับสิ่งที่เห็น ลายมือชื่อของเขาหนักแน่นชัดเจนจนใจหาย
“ผมเขียนลงไปตั้งแต่วันแรกที่ได้กระดาษใบนี้มา” เขาหยัดปากกาใส่มือของเธอ คร่อมผ่านร่างเล็กจากด้านหลัง มือกุมมือเล็ก บีบบังคับให้เธอจับปากกา ให้เธอจรดปลายของมันลงไปที่กระดาษ
“เด็กดี เขียนชื่อของคุณลงไปสิ แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย” เขากระซิบผ่านใบหูเล็ก เธอใจสั่นหวิวอย่างช่วยไม่ได้ มือสั่นระริกพยายามขืนแรงของเขาแต่ท้ายที่สุดปลายปากกาก็จรดลงไป เริ่มไล่เป็นตัวอักษรชื่อของเธอด้วยลายมือของเธอเอง ตอนที่เขียนจนจบเขาก็ยิ้มแย่งกระดาษใบนั้นไปจากมือเล็ก
“เรียบร้อยแล้ว แค่นี้ก็ไปได้สวย” เขาพึมพำเก็บกระดาษใบสำคัญก่อนจะหันมายิ้มให้คนที่นั่งหมดแรงบนเตียง
“ผมรักคุณนะ”
คำสารภาพของเขาทำให้เธอตัวสั่นงันงกอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกกลัวขึ้นมา ชายหนุ่มไม่ได้สนใจท่าทางของเธอเขาหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินผิวปากอารมณ์ดีหายเข้าไปในห้องน้ำ ตอนที่เธอพุ่งไปที่ลิ้นชักข้างหัวเตียงเพื่อทำลายทะเบียนสมรสก่อนจะมันจะไปถึงมือของนายทะเบียน ตู้นั้นเปิดไม่ได้ เขาล็อกกุญแจแถมยังแอบเอากุญแจตู้ติดตัวเข้าห้องน้ำไปด้วยราวกับรู้ถึงจิตใจของเธอ แสดงว่าหลังจากนี้เธออาจไม่ได้เห็นทะเบียนสมรสแผ่นนั้นอีก
ร่างเล็กทรุดกายหมดแรงกับเตียง เขากำลังจะทำอะไร เล่นเกมอะไรอยู่ เธอเดาเขาไม่ออกเลย ไม่ออกแม้แต่นิดเดียว