บัวลวงใจ

“พี่ติณณ์ ร๊ากบัวไหมค๊า” เสียงเล็กจากริมฝีปากน้อยๆ เจื้อยแจ้ว ทำให้เด็กชายวัยสิบปีที่นั่งอ่านหนังสือบนเสื่อกกใต้ต้นไม้ใหญ่ขยับหนังสือในมือออก พร้อมส่งมือขยับแว่นหนาบนวงหน้าผอมเรียว เจ้าของเสียงใสผงกหัวขึ้นมาจากตักเด็กชายวัยสิบปี วงหน้ากลมผมยาวถักเปียสองข้าง ยิ้มตาหยี ริมฝีปากแดงกระจับยกยิ้มไปครึ่งใบหน้าน้อย ๆ “ว่าไงค๊า พี่ติณณ์ร๊ากบัวไหมค๊า” ร่างป้อมตัวน้อยค่อย ๆ ยันตัวขึ้นจากเสื่อใบหน้ากลมอยู่ระดับเดียวกับใบหน้าเด็กชายที่นั่งอยู่ ตากลมสีนิลจ้องพี่ชายสุดที่รักอย่างรอคำตอบ “แก่แดด เรารู้เหรอว่ารักคืออะไร อายุแค่ห้าขวบรู้มาก” “รู้สิค๊า ร๊ากคือต้องแต่งงานกันเหมือนพ่อกับแม่ไงค๊า พี่ติณณ์ต้องแต่งงานกับบัวนะค๊า” ร่างกลมพูดพร้อมซบหัวน้อยๆ ลงบนบ่าของพี่ชาย “เดี๋ยวพอบัวโตเป็นสาว ก็ลืมพี่ชายคนนี้แล้ว” พี่ชายทอดเสียงอ่อนละมุน “ไม่ลืมค๊า บัวจะร๊ากพี่ติณณ์ของบัวคนเดียว บัวสัญญาค๊า” เด็กหญิงบัวบงกช ในวัยห้าขวบยกนิ้วก้อยขึ้นเกี่ยวกระหวัดกับนิ้วก้อยของพี่ชาย ติณณภพ พิพัฒน์โยธิน วัยสิบปี เพี่อจารึกคำสัญญานี้ไว้ในใจของตัวเอง
.....
“พี่ติณณ์ อย่าทิ้งบัวกับลูกไปนะคะ ฟังบัวอธิบายก่อน” บัวบงกชคลานเข้ามากอดขาชายหนุ่ม ทุกคนให้ห้องอึ้งเงียบยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำที่บัวบงกชประกาศ
“หึ หึ” ติณณภพแค่นเสียงหัวเราะ “ลูกเหรอ บัวบงกชเธอถามตัวเองหรือยังว่ามันเป็นลูกใครกันแน่” คำพูดของชายหนุ่มที่พ่นออกมาราวเข็มแหลมนับพันเล่มที่ทิ่มแทงหัวใจของหญิงสาวให้แหลกละเอียด
“พลั๊ก!” เสียงหมัดหนักกระทบมุมปากของติณณภพ ร่างหนาถลาเซล้ม ฉับพลันรีบดันกายลุกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของหมัดที่ซัดเข้ามาที่หน้าตัวเอง
“มึงกล้าชกกูเหรอไอ้ปั้น” ชายหนุ่มเงื้อหมัดถลาพร้อมสบถด้วยความโกรธเกรี้ยว ตอนนี้ ติณณภพเหมือนไฟเผาพลาญทุกสิ่ง ความโกรธ ความเสียใจ บดบังทุกสิ่งทุกอย่าง
“เออ มึงดูถูกบัวไอ้ปากหมา เสียแรงที่น้องบัวรักมึง” มาวินด่าพร้อมตั้งท่าถลาเมื่อเห็นติณณภพพุ่งมา
“ทำไม มึงทนฟังไม่ได้หรือไอ้ปั้น หรือมึงจะบอกว่ามึงก็เป็นผัวบัวบงกชอีกคน”