ดวงหทัยแห่งชีค

“ปล่อยนะ”
“ยิ่งคุณดิ้นอย่างนี้ก็ยิ่งยั่วผมนะ อย่าจุดไฟในตัวผมสิ ถ้าคุณไม่ต้องการ”
“แล้วคุณจะกอดฉันไว้ทำไม?” ถามเสียงเขียว
“ผมอยากกอดคุณ อยากปกป้องดูแลคุณ ขอแค่ฉันกอดไว้เฉยๆ นะปราง ผมขอแค่นี้”
มือใหญ่ไล่ลูบจากกลางหลังเปลี่ยนมารั้งท้ายทอยค่อยรั้งดวงหน้าใสลงมาหา แนบริมฝีจูบเบาๆ และเล็มไปที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนดุนปลายลิ้นเปิดริมฝีปากเธออย่างง่ายดายควานไซ้ซอนลึกราวค้นหาความหวานละมุนนุ่ม
“ไหนว่าจะกอดเฉยๆ ไง?”
“เห็นคุณจ้องปากผมเอาเป็นเอาตาย เลยคิดว่าคุณคงอยากรู้ว่าถ้าได้จูบกับผมมันจะเร้าใจสักแค่ไหน” ดวงตาคมวิบวับมองมาราวกับอ่านเธอออก คนถูกอ่านความคิดหน้าแดงซ่าน
“คุณนี่มันหลงตัวเองชัดๆ”
“หลงตัวเองหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าผมหลงคุณ...”
ใบหน้านวลแดงก่ำหลุบสายตาหนี ด้วยรู้ว่าสู้อำนาจดวงตาคมวาววิบวับตรงหน้าไม่ไหว
“แต่นี่มันในห้องฉัน....ฉันไม่กลัวคุณหรอก”
“แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนล่ะ...ในห้องคุณ....แล้วคุณล่ะอยู่ที่ไหน?....ในอ้อมกอดของผม คิดว่าถ้าผมไม่ปล่อยคุณออกไป คุณจะรอดหรือ?”
สิ้นคำตอบ ร่างบางดิ้นรนหนีอีกหน แต่ท่อนแขนแข็งแรงนั่นก็ยึดตัวไว้เป็นสามารถ การดิ้นรนเท่ากับปลุกเร้าร่างกายส่วนที่สัมผัสเสียดสีกันให้เพิ่มความปรารถนาขึ้นมาอีก สุดท้ายคนตัวเล็กในอ้อมกอดก็จนใจ
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
ดวงตาสีเข้มมองลึกเหมือนคว้านเข้าไปในหัวใจเธอ
“ตอบมาก่อนว่าจะแต่งงานกับผม”
“ถ้าตอบว่าไม่”
“ผมก็จะปล้ำคุณเดี๋ยวนี้แหละ” น้ำเสียงกระซิบพร่าชวนให้ขนลุก ดวงตาเข้มที่มองเธอแน่ใจเหลือเกินว่าไม่ได้ข่มขู่
“ผมไม่มีวันยอมให้คุณไปเป็นของคนอื่น...ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้คุณมา ผมทำทุกทาง” แรงกอดกระชับแน่นยืนยัน จมูกคมเริ่มซุกไซ้แก้มนวล แม้จะพยามเบี่ยงหน้าหลบก็ไม่มีทางพ้น
“ฉันขอเวลา..ขอเวลานะคะ” ดวงตาสับสนระริกเร้าเว้าวอนต่อรอง
นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมสลวยไปคล้องหู ไล้ลูบตามแนวกรามอย่างหลงใหล สัมผัสนี้เจียนให้เธอคลั่ง
“ถ้าวันนั้นคุณปฏิเสธ ผมจะตามไปฉุดคุณกลับมาเป็นของผมให้ได้ ยังไงคุณก็ไม่มีทางรอดไปได้หรอกนะปราง...ผมแค่ใจดีให้ยืดเวลาออกไปเท่านั้น”
เป็นคำสัญญาหรือคำข่มขู่เธอไม่แน่ใจ แต่ฟังแล้วช่างหวิวหวามใจชะมัด