จองเวร

จงรักษ์ กำลังดวงตก
คล้ายว่าถูกถูกบางสิ่งบางอย่างเขย่าขวัญ สั่นประสาท
และเขาเองก็ไม่รู้ว่า สิ่งนั้น มีชีวิต หรือ ไร้ชีวิต!!

................................................

“ช่วยด้วยยย”

เสียงยะเยือกสะท้อนทั่วบริเวณ ลมโหมหอบความหนาวมาปะทะจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว จงรักษ์เร่งเท้าไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณ กลัวที่จะเหลียวกลับไปมองหลัง จิตมโนภาพไปแล้วว่ามีใครบางคนเดินตามมา

“ช่วยด้วยยย”

เสียงยานโหยหวนดังขึ้นอีกหน ได้ยินชัดและคาดว่าแหล่งกำเนิดเสียง
ใกล้ตัวเขานัก จงรักษ์ออกวิ่งไม่คิดชีวิต บังคับตาให้เพ่งฝ่าความมืดที่ปกคลุมอยู่เบื้องหน้า กระแสลมโหมพัดกระทบร่างที่บ้าระห่ำวิ่งไปไร้จุดหมาย

“เฮ้ย!”