จังหวะ รักษ์

“คุณทำแบบนี้ทำไม? คุณทำได้ยังไง?”
น้ำเสียงเฉยชาที่ผู้เป็นเจ้าของเปล่งออกมาจากริมฝีปากแดงสดที่ตอนนี้เหยียดยิ้มกับภาพเบื่องหน้าตน
“ผม ผมผิดเอง ผมขอโทษแต่เรื่องนี้แพรวเขาไม่ได้ผิดอะไร ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะผมไม่ได้รักคุณแล้วเท่านั้น ผมหมดรักคุณแล้วอิม กลับไปเถอะอย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่เลย”
คำว่าหมดรักที่เธอเคยบอกว่าอยากได้ยินจากปากเขา แม้จะพูดแบบนั้นแม้จะเตรียมใจมานานแต่สุดท้ายเธอก็ทำใจรับฟังคำนั้นของเขาอย่างคนไม่รู้สึกรู้สาอะไรไม่ได้อยู่ดี หมดรักหรือ รักที่ช่วยกันบ่มเพาะมานานนับห้าปีสุดท้ายกลับถูกคนอื่นทำให้เขาเอ่ยคำนี้ออกมาเพียงแค่ห้าเดือน
ห้าเดือนเท่านั้นที่เขาใช้ลบเธอออกจากใจเพื่อให้ใครอีกคนเข้ามา วุ่นวายหรือการที่เธอต้องการรู้ความจริงสำหรับเขามันคือเรื่องวุ่นวาย อ่า ได้ โอเคเธอรับรู้แล้ว
“ไม่ค่ะ พี่เอกไม่ผิดนะคะ พี่อิม แพรวผิดเองที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ แพรวขอโทษ”
ถ้าเปรียบกับละครฉากหนึ่งแล้วสาวน้อยแสนสวย น่ารัก อ่อนหวานที่กำลังร่ำไห้ในอ้อมกอดของพระเอกในเรื่องตอนนี้คงเป็นนางเอกผู้หน้าสงสาร และเธอก็คงหนีไม่พ้นนางร้ายที่มาตบตีแย่ชิงผู้ชาย
บางครั้งเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นนางร้ายที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ทำไมเป็นนางร้ายที่ถูกทิ้งทั้งๆที่พระเอกและนางร้ายก็รักกันมาก่อน รักกันมาดีๆด้วยซ้ำ ทุกๆอย่างดูเหมาะสมทั้งฐานะ ทั้งหน้าตา ทั้งความรักที่มีให้กัน แล้วนางร้ายใช่ว่าจะร้ายตั้งแต่เกิดเสียเมื่อไหร่ ที่ต้องร้ายเพราะเมื่อนางเอกปรากฏตัวความรักที่เคยมั่นคงของพวกเขาก็พังลงง่ายๆ ไม่แปลกเลยที่นางร้ายต้องร้ายเพื่อให้ได้คนรักกลับมา หรือผิดที่นางร้ายนิสัยร้าย แรง แกร่ง ยืนได้ด้วยตัวเอง ส่วนนางเอกก็บอบบางน่าถนุถนอม ไม่สู้คน เอะอะนิดหน่อยก็ร้องไห้ อะไรนิดหน่อยก็เจ็บง่ายๆ น้ำตาไหลยังกับสั่งได้ แล้วนางร้ายไม่เจ็บหรือ ที่ต้องโดนแย้งคนรักไป ผิดหรือที่ถูกคนอื่นมองอย่างดูถูกเหยียดหยาม บางเรื่องแม้กระทั้งครอบครัวยังไม่อยู่เคียงข้างเลยด้วยซ้ำ ถูกแย่งไปทั้งหมดทั้งคนรัก ทั้งเพื่อนหรือแม้กระทั้งครอบครัว ไม่มีใครเจ็บได้ครึ่งของนางร้ายสักคน แล้วดูเหมือนว่าเธอกำลังเป็นนางร้ายในละครฉากนี้ที่น้องสาวเธอโยนบทให้ซะด้วยสิ เอาสิ พี่จะเล่นด้วยก็ได้ถ้าน้องต้องการแบบนั้น เราก็มาเล่นละครบทนี้ให้จบไปด้วยกันเถอะ
“เอกไม่ผิดหรือ”
ขอคำตอบให้พี่สาวคนนี้หน่อยสิน้องสาวคนดี
“ค่ะพี่อิม แพรวผิดเอง ฮืออ จะด่าจะว่าแพรวยังไงก็ได้แต่อย่าว่าพี่เอกเลยนะคะ”
ช่างเป็นความรักที่งดงามจริงๆ ความรักของพระนาง
“ไม่ แพรว เรื่องนี้แพรวไม่ผิด พี่ผิดเอง พอเถอะอิมอย่าทำแบบนี้เลยถือว่าให้เรื่องมันจบไปเถอะ”
มาแล้วสมแล้วที่เป็นพระเอกของเรื่อง โง่ เหมาะกับบทจริงๆ ไม่ว่ายังไงก็เชื่อแต่นางเอกเนี้ย น่าเบื่อจริงๆ
“อ๋ออ เรื่องนี้แพรวไม่ผิด เอกก็ไม่ผิด อ่า โอเค ฉันเข้าใจแล้วๆ ตกลงเรื่องนี้ฉันผิดเอง ผิดที่ไว้ใจแฟนตัวเอง ผิดที่เชื่อใจน้องสาวคนสวยของตัวเอง ชักนำให้พวกเขามาเจอกัน มาทำงานด้วยกัน เจอหน้ากันทุกวัน สุดท้ายก็ก่อเกิดเป็นความรักของพระเอกกับนางเอก เพราะความรักมันบังตาหรือตัณหามันบังใจก็ไม่รู้หรอกนะแต่นั้นก็เป็นสาเหตุให้ทั้งสองคนกระทำการหักหลังแฟนและพี่สาวตัวเองได้อย่างไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด ส่วนนางร้ายอย่างฉันที่ต้องระเห็จเดินทางไปทำงานไกลถึงต่างประเทศก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย กลับมาก็ติดต่อแฟนไม่ได้เจออีกทีเป็นสามีน้องสาวตัวเองเสียแล้ว อ่า ตอนจบของเรื่องนี้ก็คงเป็นงานแต่งที่จะถูกจัดตอนสิ้นปีนี้สินะใช่ไหมน้องสาวที่น่ารักของพี่ แหม พี่ดีใจนะที่ยังอุตสาไม่ลืมส่งการ์ดไปที่บ้านของพี่สาวคนนี้น่ารักจริงๆ แล้วนางร้ายก็ไปร่วมแสดงความยินดีกับน้องสาวและแฟนเก่าตัวเองที่งานแต่ง ทุกอย่างจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งจริงๆใช่ไหมจ๊ะทั้งสองคน”
รอยยิ้มหวานที่ถูกส่งให้พร้อมคำพูดที่เสียดแทงตรงประเด็นทุกอย่างทุกเหตุการณ์ทำเอาพระนางของเรื่องพูดไม่ออกเลยหรือ มันซึ่งกินใจมากสินะ