เสน่หาเมียริมทาง

“กลัวทำไม อายเหรอ”
“ค่ะ น้ำอิงอับอายมากกับเรื่องผิดพลาดนั่น ไม่อยากให้ใครรู้เพราะมันคือเรื่องอัปยศอดสู”
“ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอัปยศ ช่างพูดออกมาได้ทั้งที่เมื่อคืนเธอเองก็มีความสุขมากมายกับความอัปยศนี้ เธออาจอยากปิดบังไม่ให้ใครรู้ แต่มันคือเรื่องจริงที่เราร่วมกันเสพสุขอยู่ทั้งคืน ทั้งเธอและก็ฉันต่างก็พอใจด้วยกันทั้งคู่ใช่ไหม”
“มันก็แค่ความสุขชั่วคราวเท่านั้นแหล่ะค่ะ ไม่ได้มีความหมายอะไรไปมากกว่าการหลับนอนกับคนแปลกหน้า”
“เธอคิดแบบนี้จริงหรือน้ำอิง”
“ค่ะ คุณไม่ได้มีความหมายอะไรกับน้ำอิงเลย”
“ดีแล้วที่เธอคิดแบบนี้ ฉันจะได้ไม่กังวลว่าเธอจะใช้สิทธิ์นี้มาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก ผู้หญิงริมทางแบบเธอมันก็ไม่มีค่าอะไรเหมือนกัน ผู้หญิงที่ตีราคาได้เหมาะแล้วที่จะเอาไว้แค่เล่นสนุกบนเตียงนอน”
“พูดเรื่องสิทธิ์ขึ้นมา ตอนนี้หนี้ของเราหมดกันแล้ว น้ำอิงไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ไหมคะ น้ำอิงทำงานใช้หนี้คุณแล้ว”
“แน่ใจเหรอว่าจะไป เธอจะตอบพี่ชายเธอยังไงฮึ จะบอกเขายังไงว่าใช้หนี้ด้วยวิธีไหน กล้าบอกเขาไหมล่ะว่าเธอขายพรหมจรรย์ของตัวเองเพื่อใช้หนี้ คิดหรือว่าพี่ชายของเธอเขาจะรับได้ ที่มีน้องสาวไร้ยางอายขายตัวแลกหนี้”