ฝนพรมรัก

“มานี่สิ...พี่มาเพราะเรื่องเมื่อคืน...ทำไมทำท่าเกร็งๆ แบบนั้นล่ะ”
มีนมีนากลืนน้ำลายไม่ลงคอ ขณะก้าวเข้าหาสรัล เพราะไม่รู้จะเลี่ยงไม่เผชิญหน้าชายหนุ่มยังไงก็เลยมีแต่ต้องทำตาม อีกอย่างห้องพักหล่อนก็เล็กแค่นี้ ครั้นจะขอตัวออกไปข้างนอกเพราะมีธุระด่วน ดูจากเสื้อผ้าที่สวมอยู่คงใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้แน่ๆ ที่จริงลึกๆ แล้วมีนมีนาเองใช่ว่าจะไม่อยากเจอหน้าอีกฝ่ายสักหน่อย เพียงแค่หล่อนยังไม่แน่ใจว่าที่สรัลมาหาหล่อนเมื่อคืนนี้มีความหมายว่าอะไรกันแน่ ก็เลยยังวางตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง
อยากเจอเพราะคิดถึง...หรือว่าอยากมาต่อว่าหล่อนเพราะเรื่องเมื่อคืนกันแน่
“อย่าบอกนะว่ามีนจำไม่ได้” คนที่กำลังกวาดสายตามองสำรวจรอบห้องพักมีนมีนาอีกรอบด้วยสีหน้าพึงพอใจหันมาถามเสียงขุ่น คิ้วเรียวขมวดมุ่น สาวเท้าเข้ามาใกล้ทันทีขณะที่มีนมีนาถอยร่นไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ แต่สรัลยังคงไวกว่าชายหนุ่มคว้าจับแขนหล่อนเอาไว้ได้ทัน อีกฝ่ายดึงรั้งหล่อนเข้ามาแนบชิด ใกล้กันชนิดแค่มีนมีนาเขย่งตัวให้สูงขึ้นอีกนิดเดียวหล่อนก็สามารถจูบปลายคางของสรัลได้
“คือมีน...มีน...”
ทำยังไงดี...จะให้หาเหตุผลมาแก้ตัวก็นึกไม่ออก จะให้ยอมรับว่าตั้งใจให้เกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ก็ทำไม่ได้อีก
“ลืมเหรอ? ลืมจริงๆ เหรอมีน” น้ำเสียงสรัลสั่นพร่า มันดังกระทบใจมีนมีนาอย่างแรงจนหล่อนต้องรีบเงยหน้า กว่าจะเฉลียวใจได้ ใบหน้าสรัลก็แนบชิดลงมา
“อะ! อื้อ!”