มนตรารัตติกาล

หนึ่งมนุษย์ผูกใจรักกับหนึ่งมนุษย์หมาป่า!
ใครเลยจะคิดว่านั่นคือความรักที่มั่นคงและหนักแน่น
แต่...ทีปต์และโรสก็พิสูจน์ให้
ว่าความแตกต่างของ 'เผ่าพันธุ์' ไม่ใช่อุปสรรคของความรัก แต่มันคือความแตกต่างที่ลงตัว
------------------------------------------------------------------------

“ทำไมคุณถึงไม่กลัวฉัน” โรสถามเสียงเบา เพื่อย้ำถึงเรื่องนี้อีกครั้ง นั่นเพราะอยากมั่นใจจริงๆ ว่าทีปต์จะไม่กลัวเธอ หากพรุ่งนี้เธอตื่นมาเป็นหมาป่าดังเดิม
“ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวคนที่ฉันรอคอย”
“คุณทีปต์พูดว่าอะไรนะคะ” เพราะหูอื้อ ร่างกายสั่นไหวกับอ้อมกอด ลมหายใจและเสียงตึกๆ ตักๆ ของหัวใจทีปต์ที่อยู่ใกล้แค่นี้ ทำให้โรสจับใจความไม่ค่อยได้นัก
“เปล่า! เอาเป็นว่าฉันไม่กลัวเธอก็แล้วกัน”
“แปลกคน”
“หรือเธออยากให้ฉันกลัว”
“ไม่ค่ะ” เอ่ยจบ โรสก็ซุกหน้าอยู่ใต้แผงอกของทีปต์ รู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนี้ของเขาเสมอ
“งั้นก็ไม่ต้องถาม นอนซะ”
“แต่ฉันกลัว กลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วฉันจะกลับไปเป็นหมาป่าอีก”