ถนนสายเสน่หา

“ผมต้องการคุณ”
น้ำเสียงเขาครางกระเส่า
แม้จะไม่รุนแรงบ้าคลั่งเหมือนเมื่อตอนที่เขาบุกไปในบ้าน
แต่มณฑาทิพย์ก็เหมือนตัวเองร่วงหล่นลงมาจากที่สูงลิบลิ่ว
เบื้องล่างหล่อนนั้นคือความว่างเปล่า
แต่น่าแปลกที่ความว่างเปล่านั้น
แพรวพรายเหมือนมีประกายของสีรุ้งฉายชัด
และรู้ด้วยว่าคงยากนักที่หล่อนจะตะกายขึ้นไปสู่เบื้องบนได้อีก
มันมีแต่จะจมดิ่งลงมา
มันช่างเป็นช่วงทุกข์ทรมานที่คละเคล้าไปด้วยความรู้สึกกึ่งวาบหวาม
ยากแก่การอธิบายเสียนี่กระไร

เพราะอุบัติเหตุครั้งใหญ่ครานั้น นอกจากจะนำพาความสูญเสียมาให้พวกเธอแล้ว ยังเปลี่ยนแปลงเรื่องระหว่าง เธอกับเขา ไปอย่างใหญ่หลวง
ให้ “ความเชื่อใจ” กลายเป็น “ความหวาดระแวง”
“ความห่วงหา” กลายเป็น “ความหึงหวง”
และ “ความรัก” กลายเป็น “ความเกลียด” !!
แล้วจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่พวกเขาจะมาบรรจบกันด้วยดีอีกครั้ง บนเส้นทางของ ถนนสายเสน่หา แห่งนี้…