เกมอัปสรา

“พี่เทพไม่อยากรู้เหรอคะว่าทำไมบ้านของเภาถึงไฟไหม้”

คำถามของหญิงสาวทำให้เขาไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช่างเย็นชาและสงบนิ่งเกินไป เขาเริ่มขยับตัวไปมาเพื่อคลายความอึดอัดที่แน่นอยู่ในอก ความเงียบแทรกกลางระหว่างเขาและหล่อน เมื่อเขาไม่เอ่ย...หล่อนก็ไม่เอื้อนเอ่ยเช่นเดียวกัน

“คงเสียหายมากเลยสินะ”

เทพคิดว่าคำพูดนั้นคงเลี่ยงบทสนทนาไปได้

“ค่ะ...ยายตายในกองไฟ...เภาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์”

เทพใจเต้นรัวเมื่อได้ยิน เขาจับน้ำเสียงสั่นพร่าที่พยายามจะควบคุมมันของรัมภาได้

“พี่เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเภา แล้วเกิดเรื่องนั้นตั้งแต่เมื่อไร”

มือของหญิงสาวกำแน่นแล้วค่อยๆคลายออก หล่อนเดินมาประจันหน้ากับเทพ

“ฝีมือของใครรู้ไหมคะ ใครที่เผาบ้านของเภาและทำให้ยายตาย....พ่อพี่ยังไงล่ะ!!!”

รัมภาตะโกนใส่ เทพผุดลุกขึ้น

“ถ้าเภาคิดว่าตัวเองเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วต้องทุกข์ทรมานกับมันไปตลอดชีวิต เภาก็ควรจะรู้ว่าพี่ก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน”


“แล้วยังไง”

“พี่อยากบอกว่า เราต่างสูญเสียด้วยกันทั้งคู่ ถ้ามีอะไรที่พี่จะชดเชยให้เภาได้ พี่ก็อยากจะทำ”

“ถ้าอย่างนั้น...มาเล่นเกมกับเภาไหมคะ”

คำพูดของรัมภาทำให้เทพไม่เข้าใจ

“เกม”

“ในชีวิตที่เหลือของพี่เทพ อะไรเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเหรอคะ”

“เภาคิดจะพูดอะไรกับพี่กันแน่”

เทพมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างฉงน ยิ่งเห็นหล่อนหัวเราะ เขายิ่งระแวง รัมภาเปิดกระเป๋าถือสีดำของตัวเองออก หล่อนหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วบรรจงวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่ม

“เภาเก็บได้”

เขาหยิบขวดทรงกระบอกขนาดเล็กขึ้นมาดู พลิกกลับอีกด้านมันคือชื่อของบิดา

“นะ..นี่ มันคือยาของพ่อพี่ มันไปอยู่ที่เภาได้ยังไง พ่อพี่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลา ทำไมกัน”

เทพถามด้วยใจระทึก เขาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเพื่อพยายามหาคำตอบ แต่เขากลับได้รับเพียงรอยยิ้มหยัน

“มันกลิ้งหลุดจากมือของพ่อพี่ ตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เภาเก็บไว้ไม่ได้ให้เขา”

“หมายความว่ายังไงกันแน่ ตอนนั้นเภาอยู่ในเหตุการณ์อย่างนั้นเหรอ”

“ค่ะ เภาอยู่ที่นั่น มองดูพ่อของพี่ตายไปต่อหน้า”

ความจริงจากปากของรัมภาทำให้เทพจับต้นแขนสองข้างของหล่อน

“เภาทำแบบนี้ทำไม....ทำไมถึงได้เลือดเย็นอย่างนี้!!!”

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เขาแทบจะเขย่าตัวหล่อน

“เขาขอร้องให้เภาช่วยเขา แต่เภาก็ไม่ได้ช่วย พี่เทพรู้ไหมคะ......เภานึกถึงตอนนั้น...ตอนที่เภาขอร้องพี่ให้ปล่อยเภาไป กรีดร้องให้เมตตาเภาบ้าง......แต่พี่ก็ไม่หยุด” รัมภาพูดต่ออย่างไม่ยี่หระ

เทพปล่อยมือจากแขนของหญิงสาว เขาทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ด้วยใจที่อ่อนแรง

“เภา.......กลับมาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นเหรอ” เขาถามเสียงแผ่ว

“เภาไม่ได้กลับมาเพื่อแก้แค้นแต่เภารอให้พี่กลับมาเพื่อเล่นเกมกับเภา”

“เกมอะไร เภาต้องการอะไรจากพี่”

เทพเห็นรัมภายิ้ม เขาเกลียดรอยยิ้มของหล่อน หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาแต่กลับแย้มยิ้มเหมือนปีศาจ

“เกมของเภาเดิมพันด้วยทุกสิ่งในชีวิตพี่ค่ะ ทั้งครอบครัว ทั้งความรัก ทั้งการงาน เภาขอทุกอย่างในชีวิต”

เทพเม้มปาก นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มขึ้น เขาจ้องหน้าหล่อน

“ถ้าพี่บอกว่าไม่ให้ล่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเพราะเดี๋ยวเภาก็แย่งมาได้เอง เตรียมตัวไว้ให้ดีนะคะ เกมของเภาเริ่มต้นนานแล้วโดยที่พี่ไม่รู้ตัว กว่าพี่จะรู้ตัว.......บางทีตอนนั้นพี่คงย่อยยับไปต่อหน้าต่อเภาแล้วก็ได้”

รัมภาบอกเสียงเหี้ยม หล่อนหัวเราะในลำคอแล้วเดินออกจากศาลา ก่อนหายลับไปกับดงดอกแก้ว กลิ่นน้ำหอมดอกลีลาวดีค่อยๆ จางหายไป