เสน่หาไลลา(ดาวหลงทราย)

รักครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดทำให้การิม จาลัลซาน อัมนะห์ หัวหน้าองครักษ์หลีกหนีความเจ็บปวดด้วยการดำเนินรอยตามบิดาอดีตเบดูอินเร่ร่อนไปทั่วทะเลทรายคาร์ซีแต่ฟ้าก็ไม่ใจร้ายจนเกินไปนักเมื่อการเร่ร่อนในปีที่ 8 ทำให้เขาได้พบกับดวงดาวแสนสวยงามที่ไร้ความทรงจำในอดีต
“การิม ที่เจ้าทำเมื่อครู่มันคืออะไร” ใบหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาวยิ่งกระตุ้นให้เลือดในกายร้อนผ่าวอยากจะจูบหญิงสาวช่างซักอีกสักครั้ง หัวหน้ากองคาราวานไม่เคยจนปัญญาแต่คำถามง่ายๆ กลับ ตอบแทบไม่ได้
“จูบ ข้าจูบเจ้าไง” ฟามินาบอกตัวเองแต่เหมือนถามชายหนุ่มมากกว่า
“ทำไมข้ารู้สึกหวิวๆ ในท้องจังเลย” คำถามของหญิงสาวเรียกสีแดงระเรื่อบนใบหน้าของชายหนุ่มได้เหมือนกันคล้ายกับว่าชายหนุ่มกำลังรังแกเด็ก การิมไม่รู้จะทำยังไงกับความขี้สงสัยของหญิงสาวที่เหมือนเด็กๆ ไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักแม้แต่จูบจึงแกล้งทำเสียงดุใส่หญิงสาว
“ฟามินาอย่าถามได้ไหม ข้าไม่รู้จะอธิบายยังไงดี” ถึงการิมจะดุแต่แววตาไม่ได้ดุอย่างปากพูดฟามินาก็ยิ่งถาม
“แล้วการิมจูบข้าทำไม” เจอประโยคนี้เข้าไปคนเก่งทุกอย่างอึ้งไปชั่วขณะ บอกหญิงสาวว่าตนเองไม่ได้ตั้งใจเสียงดังแต่อีกประโยคกับบอกแค่ในใจ หญิงสาวไม่มีทางรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
“ข้าไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย...แค่เจตนาทำด้วยความเต็มใจ” ฟามินาอมยิ้มทำใจกล้ายกมือบางของตนเองลูบไล้บนตัวของชายหนุ่มตรงหน้า