ร่าน ราวี

“ปล่อย! เสี่ยมัดเชอร์รี่ทำไมคะ” ฉันละลำละลักเสียงถาม ความกลัวลนลานเจือความเจ็บปวดสั่งให้ฉันอดทน
“ก็สนุกกันไง รับรองเดี๋ยวหนูจะติดใจ” เสียงแส้ฟาดลงพื้น ทำให้ฉันยิ่งสั่นกลัว ทุกครั้งที่ร่างขยับรู้สึกข้อมือจะหลุดออกให้ได้ เชือกรัดตรึงขึงจนเจ็บร้าวไปหมด แรงที่ควรเก็บไว้ใช้ต่อสู้กลับต้องพยุงตัวเองให้ห้อยค้างอยู่แบบนี้

================

“จบแล้วชีวิตไร้ค่าของฉัน จากวันนี้นาทีนี้ ฉันจะเริ่มต้นใหม่ ไม่กลับไปเหมือนเดิมอีก”
คำปลอบโยนในจินตนาการสั่งให้ฉันเข้มแข็ง แรงฮึดเฮือกสุดท้ายผลักให้ฉันเชื่อในความดี หากฉันทำให้สิ่งที่ถูกต้อง ความดีจะตอบสนองในวันหนึ่ง
ถือซะว่าเรื่องเลวรายนั้น แลกอิสรภาพและเงินนี้ก็แล้วกัน แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเต็มที แต่ส่วนลึกในใจกลับมีความสุข เพราะต่อไปฉันจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากเป็นแล้ว


=================