ว่านเสน่หา

“หัวหน้าพาว่านมาแบบนี้ ใครจะทำงานแทนว่านล่ะ”เมื่ออดรนทนไม่ไหวจึงต้องพูดเสียบ้าง
“คนที่อยู่ก็ทำไปสิ ก็ให้มันรู้ไปว่าลูกค้าเข้ามาจะไม่มีใครต้อนรับจะได้ไล่ออกให้หมด”พลรบตอบกลับเสียงเข้ม หน้าคมบึ้งตึง
“ใหญ่เหลือเกินนะ”ว่านพูดเบาๆคนเดียว
“อยากดูไหมล่ะ”ชายหนุ่มหันมาตอบกวนๆแต่หน้ายังคงไม่ยิ้ม
“เอาไว้ให้แฟนนายดูเถอะ”หญิงสาวหันมาแหวใส่ทันที เป็นผลให้ร่างเล็กเกือบกระเด็นไปข้างหน้าถ้าไม่คาดเข็มขัดเอาไว้เพราะรถยนต์คันใหญ่ถูกเบรคเต็มแรง
“โอ๊ย!!บ้าหรือไง จอดรถกะทันหันแบบนี้ ดีนะหน้าไม่ทิ่มเนี่ย”มือเล็กลูบศรีษะที่โขกเข้ากับกระจกข้างรถเต็มแรง ปากก็บ่นดังๆ
“พูดอีกแล้วไอ้คำนี้ รู้ไว้เลยนะว่า แพททริเซียไม่ใช่แฟนผม”หน้าคมหันมาบอกจนเกือบชิดหน้าสวยที่บึ้งตึง
“ไม่อยากรู้”เสียงสะบัดตอบไม่มองหน้า
“อยากให้รู้”เสียงดุตอบมาทันที ไม่ยอมถอยกลับ
“นี่นาย ออกไปเลยนะ”มือเล็กผลักอกกว้างให้ออกห่าง แก้มเนียนร้อนผ่าวจนออกสีเรื่อ
“ต่อไปห้ามพูดอีก จำไว้”มือแข็งจิ้มลงมาที่หน้าผากเต็มแรงจนศีรษะหงายไปชนกับเบาะ
“โอ๊ย!! นายนี่ใช้กำลังอีกแล้วนะ”หน้าหวานหันมาทำตาดุใส่ ก้มมองมือใหญ่ที่จับมือบางของตัวเองสลับกับหน้าหล่อเหลาเป็นเชิงบอกให้ปล่อยเสียที
“ไม่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนนายนพล่ะสิ หึ” ปากหนาเบะอย่างไม่พอใจ
“เกี่ยวอะไรกับนพล่ะ ทีแฟนตัวเองไม่ให้พูดถึง แต่ว่าแฟนคนอื่นเขาได้”ว่านแกล้งเอานพนันท์มาอ้างเป็นแฟนเพื่อให้พลรบเจ็บใจเล่น
“อ้อ ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นแฟนกับนายนพ”
“นายก็เห็นแล้วนี่ จะให้พูดทำไมอีก ไม่ใช่นายนี่ไม่กล้ายอมรับ ไม่แมนเลย”หญิงสาวลอยหน้าลอยตาพูดอย่างนึกสนุก
“หยุดพูดเลยนะ” เสียงดุของพลรบดังลั่นรถทำให้ว่านตกใจจนสะดุ้ง
“บ้าเหรอ ตะโกนมาได้ตกใจหมด” ต่อว่าเสียงเบาเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา
“แล้วกลับได้หรือยัง ไร้สาระ!!”