เถ้าใจ

หญิงสาวเหม่อมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างแคบๆ ท่าทางนั้นทำให้เขารู้สึกแย่เพราะมันเหมือนว่านกกำลังถูกขังไว้ในกรง อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปลูบปากแห้งผากของเธอ คิ้วเรียวงามมุ่นน้อยๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงการกระทำของชายหนุ่ม
ใบหน้าคมคายคล้ายกับมีเรื่องหนักใจและเศร้าสร้อย ตอนที่เขาถอนหายใจผละออกห่างมือเล็กก็คว้ามือหนาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ ลิ้นเลียที่ปลายนิ้วใหญ่ ร่างสูงสะท้านเหมือนโดนแส้ฟาดใส่เต็มแรง
“คุณ...” ชายหนุ่มแค่นเสียงหนักลมหายใจรุนแรง
“รสเหมือนไอศกรีม” เธอพึมพำชิดปลายนิ้วใหญ่ เงยหน้ามองคนที่มีนัยน์ตาเข้มข้นขึ้น มือหนาละออกมาลูบมุมปากของตนเองคล้ายกับกำลังปกปิดว่าเขาเพิ่งกินไอศกรีมมา ท่าทางนั้นทำให้หญิงสาวนัยน์ตาลุกวาวขึ้น ดึงคนตัวใหญ่ล้มลงมาทับกาย มือหนาค้ำยันหัวเตียงไว้ ปากได้รูปถูกกัดเบาๆ ริมฝีปากล่างร้อนผ่าวเจ็บจี๊ดเพราะฟันคมขาว กลิ่นอายของเธอหอมสะอาดเหมือนเสื้อผ้าที่เพิ่งผึ่งแดดมา
มือหนากำเหล็กที่ทำเป็นหัวเตียงแน่น หลุบตามองคนที่ใช้ฟันขบกัดเขาและใช้ลิ้นเลียไปทั่วจนปากชุ่มชื้น การเสียดสีทำให้ชายหนุ่มคันยุบยิบที่อก ปากของเธอแตกและแห้งเลยทำให้เขาระคายปากน้อยๆ ไม่นานเธอก็ปล่อยมือจากคอเสื้อของเขา เงยหน้าขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
“คราวหน้าแบ่งเราบ้าง”
เป็นเด็กหรือไง!
************************************************************************************************************
“พล ดีใจจริงๆ ที่มีคุณอยู่ตรงนี้ ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอคุณ ฉันคิดว่าต่อให้อีกสิบปีข้างหน้าหรือเจอกันเร็วกว่านี้สักสิบปีฉันก็ยังตกหลุมรักคุณแน่ๆ”
นี่ๆ อยากทำให้เขาหัวใจวายตายใช่ไหม
แขนแข็งแรงรัดกอดเธอไว้แน่น หญิงสาวกอดเขาตอบแน่นพอกัน
“ขอบคุณนะพล”
“ด้วยความยินดีครับคุณภรรยา” เสียงของเขาเจือความสั่นไหวของอารมณ์ คงไม่ได้พยายามกลั้นน้ำตาภาคภูมิใจหรอกใช่ไหม
เสียงประกาศเริ่มงานรับปริญญาดังขึ้น รัตนกำพลปล่อยคนรักก่อน มองเธอด้วยท่าทางอาลัยรัก เขาไม่อยากแยกจากเธออีกแล้ว
“ผมจะรออยู่ข้างนอก” เขาลุกขึ้นยืนแต่ก่อนจะได้เดินออกไปมือเล็กก็ดึงมือใหญ่ไว้ เธอขยับมาใกล้ ตาของเขาเบิกขึ้นน้อยๆ เมื่อริมฝีปากถูกเม้มดูดเบาๆ ทีหนึ่ง เธอกลับไปยืนที่เดิมแล้วยิ้มกว้างสดใส
“ฉันจะไปหา”
“...คุณนี่มัน” ชายหนุ่มบ่นเข่นเขี้ยว ถ้าอยู่ในที่มิดชิดมากกว่านี้คงจับเธอกดไปแล้ว
“ฉันมันอะไร” หญิงสาวยังไม่ยอมหยุดทำให้เขาหัวปั่น
“ผมรักคุณครับ” เขารับรู้ได้ว่าคนรอบข้างเงียบไป ดูเหมือนทุกคนจะร่วมเป็นสักขีพยานการบอกรักของเขาเสียแล้ว สีหน้าของนูร่าไม่เปลี่ยน เธอปลดสร้อยที่ร้อยแหวนออกมา ถือต่อหน้าเขา มือหนายื่นมารับมันไป คุกเข่าที่มั่นคงแข็งแกร่งลง รั้งมือเล็กมาใกล้ จุมพิตแล้วช้อนตามองเธอ
โลกทั้งใบอยู่ไกลออกไป เหลือเพียงเธอเท่านั้น
“ถ้าผมเจอคุณเร็วกกว่านี้สักยี่สิบปีผมจะดีใจแค่ไหนกันนะ แต่ที่รัก ต่อให้เจอช้าลงมาหน่อยผมก็มั่นใจว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อผมนะ...นายหญิง ท่านจะยอมแต่งงานกับผมอย่างเป็นทางการไหม”
หญิงสาวขยับมาใกล้อีกก้าว ก้มลงมา ปากจุมพิตที่หน้าผากกว้างแล้วกระซิบ
“เรายินดีพล”