เล่ห์ร้ายกับดักมาเฟีย

แม่เนื้ออุ่นริอ่านมาขโมยหัวใจมาเฟียอย่างเขาแล้ว
ก็อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยให้เธอห่างกายไปได้อีก
ไม่ว่าข้างกายเขาจะดำมืด อันตรายเพียงใด
แต่เขาก็จะกระชากเธอไว้ ให้อยู่เคียงข้าง...ตลอดกาล


“ฉันจะกลับบ้านและคุณต้องปล่อยฉันไป”
“ไม่...เราจะพูดกันหลังจากที่พี่จัดการเรื่องบ้าๆ พวกนั้นเสร็จแล้ว”
หยางเว่ยถึงกับตัวชา คาดไม่ถึงเมื่อร่างบางขยับเร็วไปที่จานผลไม้
มีดปอกผลไม้อันเล็กอยู่ในมือของเธอ ก่อนจะหันปลายแหลมจ่ออยู่ที่คอของตัวเอง
“ถ้าฉันจะอยู่ คุณก็เก็บเอาศพฉันไว้ก็แล้วกัน
ฉันจะไม่ยอมให้คุณใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำร้ายแม่พัชอีก”
“วางมีดลง ! ...พี่บอกให้วางมีดลง !!” เขาตวาดลั่นราวคนเสียสติ
“นายใหญ่ครับ”
“ยัยเด็กโง่ คิดหรือว่าที่พี่ทำไปทุกอย่าง เพราะแค่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด
ถ้าคิดได้แค่นี้จะไปไหนก็ไป ไสหัวไปไกลๆ เลย...
โทนี่ให้คนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ให้คุณอุ่น ดูแลจนกว่าจะแน่ใจว่า
ผู้หญิงคนนี้ออกไปจากฮ่องกงแล้ว”
เขาสั่งก่อนจะหันมาสบตาผู้หญิงที่ทำให้หัวใจแกร่งร้าวลึก
“ส่วนคุณ ในเมื่อไม่เคยคิดจะเชื่อในคำพูดของผม เราก็ลากันตรงนี้ อย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก
คนอย่างหยางเว่ยไม่เคยใช้ผู้หญิงซ้ำ ถ้าก้าวออกไปจากห้องนี้เมื่อไหร่
คุณจะกลายเป็นแค่อดีตที่ผมจะไม่หันกลับไปมองอีก”
ศักดิ์ศรีและความหยิ่งทะนงมีในตัวมากจนเกินจะขอร้องอ้อนวอนใครได้
เมื่อเธอไม่คิดจะรับฟังและเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องใส่ใจ
“ลาก่อนค่ะ”