รักเพียงจันทร์

“เขมคงง่วงจัดถึงหลับไปทั้งแบบนี้” เขายื่นมือมาเปลี่ยนเธออุ้มหลาน จากนั้นก็แตะแขนเธอเบา ๆ ให้ลุกขึ้น จันทร์เต็มดวงทำตามอย่างว่าง่าย เธอยืนรอเขาล็อกประตูจนเสร็จแล้วก็เดินตามเขาต้อย ๆ
“ฉันนอนกับคุณด้วยได้ไหมคะ” จันทร์เต็มดวงถามอย่างไม่คิดอะไร เพราะความกลัวจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งแดนไทก็ไม่ถือสา เขาดึงแขนเธอให้เดินตามเข้าห้องพร้อมล็อกประตูแน่นหนา
“คุณใช้ห้องผมได้ตามสบายเลย ผมจะนอนที่โซฟานั่น” แดนไทชี้ไปที่โซฟายาว แต่ก็สั้นสำหรับขายาว ๆของเขาอยู่ดี พร้อมกับเดินไปที่เตียงแล้ววางเขมินท์และห่มผ้าให้
จันทร์เต็มดวงส่ายหน้าน้ำตาร่วงเผาะ “นอนด้วยกันที่เตียงเถอะนะคะ ฉันไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับคุณหรอก แต่ฉันกลัว กลัวมากด้วย” พูดไปก็ร้องไห้ไปอย่างคนเสียขวัญถึงขีดสุด
แดนไทดึงแขนคนตัวเล็กที่เคยดื้อรั้นเข้ามาใกล้แล้วให้เธอซบกับอกร้องไห้ “โอเคครับ เราจะนอนด้วยกันที่เตียง ตกลงไหม คราวนี้ก็ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้วเด็กดี”
จันทร์เต็มดวงเงยหน้าจากอกอุ่น ๆ ของเขาแล้วถึงเพิ่งนึกได้ “ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนค่ะ”