รักแรกและรักสุดท้าย คือเธอ

“จ๋าอยากให้พี่หมอช่วยเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับจ๋าให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ ก่อนหน้านั้นจ๋ากับพี่หมอ เราเคยรู้จักกันมาก่อนมั้ย”
“รู้จักครับ เรารู้จักกันมาก่อน พี่ไม่ได้เป็นเพียงหมอมารักษาจ๋าเท่านั้น”
“พี่หมอหมายความว่า.............”
“เราค่อนข้างสนิทกันครับ”
“แบบไหนคะ”
หมอตฤณมองตาปีชยาเหมือนต้องการจะค้นหาความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใน เขารู้สึกว่าวันนี้เธอดูแปลก ๆ ไปจากเดิม ปีชยาหลบตาจากการจับจ้องนั้น เธอเกรงว่าจะเผลอแสดงความรู้สึกอะไรออกไปทำให้เขาจับได้
“พี่หมอยังไม่ตอบจ๋าเลยนะคะ”
“จ๋าเป็นคนพิเศษของพี่”
หมอตฤณพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของปีชยาบีบเบา ๆ เธอมองสบตาเขาด้วยความรู้สึกรักที่ไม่เคยลดน้อยลงเลย แต่ก็เพียงแวบเดียวแล้วก็ปรับสีหน้าเป็นปกติพร้อมดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“ยังงั้นเหรอคะ ทำไมจ๋าถึงไม่รู้สึกเลยว่าเราเคยมีความรู้สึกพิเศษต่อกัน โทษทีนะคะ”
หมอตฤณหน้าเสียด้วยไม่คิดว่าเธอจะพูดอะไรออกมาตรง ๆ
“จ๋าคงจำอะไรไม่ได้ถึงรู้สึกอย่างนั้น พี่รอได้ครับ”
“ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอนาคตอาจจะว่างเปล่ายังงั้นเหรอคะ”
“พี่ขอเพียงแต่จ๋าให้โอกาสพี่ได้ดูแลจ๋าไปตลอด”
“จ๋ารับปากไม่ได้หรอกคะ ถ้าหากต่อไปจ๋ารู้สึกดีกับใคร จ๋าหวังว่าพี่หมอคงไม่ปิดกั้นโอกาสจ๋านะคะ”
“จ๋า.............พูดแบบนี้หมายความว่าจ๋ารู้สึกพิเศษกับใครงั้นเหรอครับ”
“จ๋าแค่สมมติเท่านั้นค่ะ”
หมอตฤณหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือเล่น ในยามที่เขากลับเชียงใหม่ไปแต่ละครั้ง เขาไม่มีโอกาสรู้ความเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของเธอได้เลย แม้กระทั่งความสัมพันธ์ของเธอกับผู้พันปราบ ปีชยาที่อยู่ข้าง ๆ เขาคนนี้ไม่ใช่ปีชยาคนเดิมของเขาอีกต่อไปแล้ว เขาไม่มีวันจะมั่นใจได้เลยว่าเธอจะมีใครอื่นอีกหรือไม่นอกจากเขา มันคงไม่ใช่สินะ ต้องบอกว่าสถานะของเขาในตอนนี้ไม่ได้มีความสำคัญอะไรต่อเธอ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร ที่รู้จักกันอยู่ทุกวันนี้ เขาและคนอื่น ๆ เป็นเพียงบุคคลซึ่งเป็นข้อมูลใหม่สำหรับเธอ