โซ่หัวใจซาตาน

คนบนเตียงสะบัดเสื้อสูทออกจากตัว เผยให้เห็นร่างกายกำยำชัดเจนโดยไม่สิ่งใดกั้นสายตาจากหญิงสาว รุ้งกมลหายใจติดขัด ทำตัวไม่ถูก ใจอยากเดินไปหยิบเสื้อสูทส่งให้เขาสวมมันกลับไป จะได้จบปัญหาเสียที
“อย่ามาทำปากดีกับผมนะรุ้งกมล” ชายหนุ่มกัดฟันกรอดพร้อมกับบังคับเรี่ยวแรงที่หลงเหลือน้อยนิดเพื่อลุกเดินไปกระชากแขนเธอจนร่างอรชรปลิวมาปะทะ อกกว้างของเขาทันทีพร้อมๆ แล้วเลือดก็ไหลออกจากบาดแผลจนซึมแดงฉานเต็มผ้าก๊อซ
“นี่ คุณจะตายแล้วยังมาอาละวาดอะไรกับฉัน” หญิงสาวมองผ้าก๊อซที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงแล้วใจหายเมื่อนึกไปถึงบาดแผลด้านใน “ไปนั่งที่เตียงเถอะ ฉันก็อยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ได้หนีไปไหน แล้วค่อยมาหาเรื่องฉันใหม่ก็ได้”
“ไม่ต้องมาสั่งผม ผมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อยเพราะเริ่มเวียนหัว เขาเสียเลือดไปมากแล้วยังไม่ได้พักผ่อน
“นี่หรือที่บอกว่ารู้ตัว” รุ้งกมลบอกแล้วออกแรงทั้งผลักและพยุงคนตัวโตกว่าไปนอนพักบนเตียงพร้อมกับบ่นพึมพำ “แล้วฉันจะช่วยอะไรคุณได้เนี่ย เลือดไหลขนาดนี้ ฉันไม่ได้เรียนหมอเรียนพยาบาลมาหรอกนะ ทีหลังถ้ารู้ตัวว่าเจ็บว่าป่วยก็ไม่ต้องมาหาเรื่องฉัน ช่วยนอนพักให้แข็งแรงเสียก่อนเถอะค่อยมา”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงของเธอแว่วๆ แต่จับใจความไม่ได้ว่าเธอต่อว่าเขาว่าอะไร หัวมันหมุนคว้างไปหมดแม้ว่าจะพยายามตั้งสติเพียงใด สุดท้ายเขาก็หลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย
รุ้งกมลถอนหายใจเฮือกมองร่างใหญ่บนเตียง