ทาสเสน่หารักร้าย

“พะ..พอค่ะ คุณเหมราช ฉันอิ่มแล้ว”
เธอผงะออกห่างเพื่อส่ายหน้าเมื่อเขายื่นช้อนที่ตักผัดไทนั้นยื่นมาใกล้ปากอิ่มที่ตอนนี้มันวาวด้วยอาหารที่กินลงไปนั่น ลิ้นเล็กๆแลบเลียขอบปากพลางหันไปหยิบกระดาษมาซับแตะมุมปากเบาๆ ยกน้ำดื่มตามไปจนอิ่ม
“อิ่มแล้วหรือหนูแก้ว”
“ค่ะ”
“ตาพี่เหมบ้าง”
“คะ?..”จานผัดไทที่มีพริกที่แก้วเจ้าจอมนั้นใส่ไว้เยอะนั้นถูกเลื่อนไปตรงหน้าเธอพร้อมช้อนและส้อม
“ป้อนพี่เหมไงล่ะ พี่เหมป้อนหนูแก้วแล้วนี่ ตอนนี้ก็ตาหนูแก้วป้อนพี่เหมบ้าง”
คนพูดนั้นกลั้นรอยยิ้มจนแก้มแทบแตก แต่คนฟังนี่สิ อ้าปากตาค้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
อา...นี่อย่างไรล่ะ ของฟรีไม่มีในโลก..