เกมหัวใจรักร้าย

รถแล่นออกมาได้หลายสิบนาทีแล้วคนนั่งเบาะหลังยังคงเงียบกริบราวกับตกอยู่ในห้วงความคิดตามลำพังจนกระทั่งคนที่นั่งคู่คนขับนั้นหันมามองหลายครั้งด้วยความรู้สึกที่ต้องการคาดเดากับความในใจของชายหนุ่ม
“มีอะไรขัดใจ?..อาเธอร์ นายไม่เคยเป็นแบบนี้..”ประโยคนี้ฉุดความคิดของเจ้าของร่างหนาที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อน หันไปตวัดสายตาใส่คนพูดแวบหนึ่งสีหน้าคมคายหล่อเหลาแบบยุโรปนั้นยังคงความกระด้างไว้เต็มเปี่ยม
“ไม่มี”
“โกหก! “ ชายหนุ่มตวัดสายตาใส่คนพูดอีกครั้งจนได้
“นายเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่รึไง วิลสัน ไม่ต้องอยากรู้เรื่องอารมณ์ขึ้นลงของฉันก็ได้ แค่เจมส์คนเดียวฉันก็เบื่อจะแย่แล้วและไหนจะอีธานอีก..ให้ตายสิวะ! ให้ฉันได้มีเวลาส่วนตัวบ้างได้ไหมเพื่อนยาก!”
“รอไคร้ซ์เลอร์กลับมาฉันจะไปเมืองไทยแล้วอาเธอร์ แค่อยากรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ในใจเท่านั้นเอง แหม..สายตาของนายมองแม่สาวหน้าจืดตัวเล็กๆในวงแขนไอ้หมอนั่นนานขนาดนั้นจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไง นี่นายคงไม่คิดแย่งเมียชาวบ้านหรอกใช่ไหม อาเธอร์”
สีหน้าของชายหนุ่มนั้นปรากฏรอยไหววูบไปชั่วขณะเขาแสร้งเมินหน้าจากบอดี้การ์ดของผู้เป็นพ่อ รอย วิลสัน รับใช้ครอบครัวของเขามานานแล้ว พวกเขาแทบเติบโตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ ทำให้รอย วิลสันนั้นเป็นทั้งเพื่อนทั้งคู่หูของเขามากกว่าลูกน้องที่รับใช้เจ้านาย ผมสีแดงยาวระบ่าหนา กับนัยน์ตาสีทึมทึบคล้ายสาหร่ายนั้นทำให้อาเธอร์นึกหมั่นไส้ขึ้นมานิดๆ นี่มันจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวเขามากเกินไปแล้วนะ..เขาอดจะขุ่นเคืองไม่ได้
“นั่นมิสเตอร์กับมีสซิส ชาร์ตัน พวกเขาพักด้วยกัน คิดว่าไงล่ะ? สองคนนั่นพักที่โรงแรมเรามาสองสัปดาห์เต็มๆเขาจะเช็คเอ้าพรุ่งนี้บ่ายๆ สงสัยว่ามาฮันนีมูนแบบผัวหนุ่มเมียสาว..”
พูดพลางยิ้มนิดๆบนมุมปากแต่กลับทำให้คนฟังถึงกับหรี่นัยน์ตาแคบลง หัวใจเกิดอาการวูบโหวงจนน่าประหลาด มันแปลบปลาบและหน่วงในช่องอกด้านซ้ายจนต้องเผลอยกมือตบเบาๆสองสามที
“มาพบไม้งามถูกใจ ก็ยามเขามีเจ้าของแล้วมันแย่จริงๆนะอาเธอร์..”
“หุบปากไปเลยรอย!! ฉันเกลียดนาย!”