ฝากบำเรอ

“เธอรู้ตัวมั้ยว่าถูกขายเป็นอีตัว” พูดน้ำเสียงไม่พอใจสายตาดุดันจ้องหญิงสาวจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้
“อองฟองรู้ค่ะ” เมยานีก้มหน้ายอมรับอย่างรู้สึกผิด
“ฉันต้องมาเสียเงินเป็นล้านๆเพราะอีตัวอย่างเธอคนไม่มีค่าตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าเธอเอาอะไรให้แม่กินถึงหลงนักหลงหนา” ปภังกรแค้นใจยิ่งนักถ้าเบลล่าไม่ขอให้ช่วยนะจะเป็นตายร้ายดียังไงเขาไม่สน
“อองฟองผิดไปแล้วค่ะคุณหลุย” เมยานียกมือไหว้ขอโทษชายหนุ่ม
“ถ้าแม่ไม่ขอร้องให้ช่วยฉันคงปล่อยอีตัวอย่างเธอให้เสี่ยตัณหากลับได้เสพสุขไปแล้ว” ชายหนุ่มขบกรามแน่นนึกหงุดหงิดโมโหยิ่งเห็นใบหน้างามรู้สึกผิดเขายิ่งอยากใส่ไฟเต็มที่ เมยานีก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาของอีกฝ่าย
“เดินเข้ามาหาฉันใกล้ๆ” ปภังกรเอ่ยเรียก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆ ขนตางอนกระเพื่อมขึ้นลง
“คุณหลุย อองฟองจะไม่ทำอีกแล้วอย่าทำโทษอองฟองเลยนะคะ อองฟองจะไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆอีกแล้ว” ริมฝีปากบางขยับบอกให้ชายหนุ่มให้อภัยแก่หญิงสาว
“รู้มั้ยเธอมีราคาเท่าไร” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มใบหน้าเรียบขรึมไม่สบอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
“อองฟองไม่รู้ค่ะ” ใบหน้างามก้มหน้างุดอีกครั้งหนึ่ง
“อีตัวอย่างเธอต่างคนต่างอยากได้ ราคาแพงจนทั้งชีวิตนี้เธอก็หามาใช้ให้ฉันไม่หมดหรอกนะ” ปภังกรเอ่ยเสียงเย็น