ราคีรักอสูรทมิฬ 2 (กรงราคีตีตรา)

“ไล่นังนี่ไปสิคะพี่ภพ”เสียงของเจนจิราดังแทรกขึ้น “ไล่ไป ไม่งั้นจีน่าไม่ยอม”
“ ..”ปภพและสุภัทรายังคงมองสบตากัน “ฉันรอคุณไล่อยู่”
“ฉันจะให้คนพาเธอกลับไปส่ง ไม่ต้องห่วง เธอจะปลอดภัย”เขาบอก
“ ..”สุภัทราปวดแปลบในใจ
เธอควรดีใจที่จะได้กลับบ้าน แต่แล้วทำไม ใจมันหวิวๆ เหมือนใจจะสลาย
“ก็ดี ..ฉันก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน”สุภัทราพยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ระหว่างเขาและเธอ ไม่มีความผูกพันใด

“ผู้หญิงง่ายๆ ร่อนให้ผู้ชายถึงที่อย่างเธอ มันก็ต้องโดนทิ้งง่ายๆ แบบนี้นี่ล่ะ”เจนจิราแสยะยิ้มด้วยความสาแก่ใจ
“ถ้าคุณไม่รู้จักฉันดีพอ ก็ขอให้หุบปากไว้”สุภัทรากล่าว
“อีบ้า แกกล้าดียังไง มาพูดกับฉันอย่างนี้”เจนจิราโมโหสุดขีด “ผู้หญิงโง่ๆ เชื่อผู้ชายง่ายอย่างแก ก็สมน้ำหน้าแล้วที่เป็นเครื่องมือให้พี่ปราชญ์หลอกใช้”
“ ..”เรื่องของปราชญ์ เป็นจุดอ่อนสำหรับสุภัทรา
ก็จริง เธอรักและเชื่อใจเขา โดยไม่รู้มาก่อนว่าเขาหลอกใช้ ไร้ความจริงใจ
ทว่า ทำไมต้องตอกย้ำ ทำไมต้องซ้ำเติมให้เธอรู้สึกเหมือนคนโง่

“อย่างแก ผู้ชายเขาฟันแล้วทิ้งเท่านั้นล่ะ”เจนจิรากล่าว “ดูอย่างพี่ภพสิ ยังทิ้งแกเลย”
“เพี๊ยะ!”สุภัทราตบหน้าเจนจิรา เพราะไม่อาจทานทนที่อีกฝ่ายกล่าวหาและดูหมิ่นเธอแบบนี้
“จีน่า!”ปภพหันมามองแฟนสาวก่อนจะหันกลับไปยังสุภัทรา

“เพี๊ยะ!”เขาตบสวนออกไปด้วยความโมโห
“ ..”สุภัทราหน้าหันไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือของเขา
น้ำตาไหลลงมาด้วยความเสียใจ เธอไม่เคยรู้สึกไร้ค่า ไร้ราคา เหมือนตอนนี้มาก่อนเลย
สุภัทรารู้แน่ชัดแล้วว่า สำหรับเขา เธอไร้ความหมายใด
ก็แค่สิ่งของที่ใช้แล้วทิ้งอย่างไม่ใยดี

ทางด้านปภพรู้สึกตกใจตัวเองที่เผลอตัว ตบสุภัทราโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักโดนทำร้าย ก็เป็นธรรมดาที่เขาจะต้องโมโหจนเลือดขึ้นหน้า และต้องออกตัวปกป้อง
เจนจิราเป็นแฟนเขา เขาปกป้องดูแล และรักเธอเรื่อยมา
ส่วนสุภัทรา ก็แค่ผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน อีกทั้งยังเป็นลูกสาวของคนที่เขาเกลียด ดังนั้น เธอจึงพลอยได้รับความเกลียดชังจากเขาไปด้วย
เขาเคยชินกับการทำร้ายสุภัทราในฐานะเชลย
ไม่ว่าจะทำร้ายทางร่างกายหรือจิตใจ เขาก็ทำมาหมดแล้ว
แต่ไม่เคยมีครั้งไหน ที่เขาเผลอตัว ลงมือกับเธอแบบนี้
สิ่งที่เขาทำ อย่างมากก็แค่ล่ามโซ่ ให้ทำงานกลางแดด หรือแม้แต่ ..ระบายความแค้นและความใคร่ลงบนเรือนร่างของเธอ