เผาใจ

หากบอกว่าเขาคือคนที่อยู่ในกรอบระเบียบอย่างเคร่งครัด ตั้งแต่ตื่นกี่โมง ออกกำลังมากน้อยเท่าไร กินอะไรได้บ้าง ต้องทำงานจากหนักเบาแค่ไหน กลับบ้านดึกสุดได้เพียงไรแล้วละก็ เธอคือสิ่งที่อยู่ตรงกันข้าม… โดยสิ้นเชิง
เธอขบถ เธอไม่มีกรอบระเบียบ เธอเจาะ เธอสัก เธอไม่ทำอะไรตามกฎ เธอแหกทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสี่เหลี่ยม หรือแม้แต่วงกลมก็ตาม เธอเป็นอิสระ เธอไม่เหมือนผู้หญิงธรรมดาๆ ที่เดินสวนทางบนถนน และเขาก็ไม่มีวันเฉียดเข้าใกล้เธอด้วย แต่ถึงอย่างนั้น ก็ใช่ว่าพูดได้แล้วจะสามารถทำได้นี่ เขาพิสูจน์ข้อนั้นมาแล้ว
********************************************************
“ทำอะไรของคุณ” หญิงสาวสบถตามหลังเพราะเขาทำให้เธอรู้สึกตกใจและกลัวขึ้นมาครู่หนึ่ง
“ผมสิต้องถามคุณ ว่าคุณทำอะไรอยู่” ลมหายใจของเขาอ้อยอิ่งบนแก้ม ขนตา ทำให้นาคิชาจักกะจี้และขนลุกซู่ตามมาเมื่อเอวสอบบดเบียดเข้ามาแนบแน่น ความร้อนจากกายของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหลุดจากการควบคุมตนเองครู่หนึ่ง
แย่ละสิ
“เอซ แบบนี้ไม่ใช่สไตร์คุณเลยนะ และไม่ใช่แนวทางของฉันด้วย” เธอดิ้นเบาๆ เพื่อเตือนเขาว่าควรปล่อยได้แล้ว
“คุณไม่ได้รู้จักผมขนาดจะมาบอกว่าผมเป็นแบบไหนหรอกคุณผู้หญิง” น้ำเสียงของเขาเสียดสีและทำให้หญิงสาวเจ็บแขนนิดๆ คือเขาจะลงกำลังอีกนานไหม เธอเจ็บเป็นนะ และไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับเขาด้วย เอาตรงๆ เธอไม่คิดว่าเธอจะอยากเป็น สาวๆ ของโกนจา
“แน่นอนที่รัก ฉันไม่ได้รู้จักคุณไปมากกว่าชื่อและลีลาบนเตียงสุดแจ่มนั่น มันบอกฉันได้หรอกว่าคุณผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนแค่ไหน เจ็บแขน จะหักให้เป็นสองท่อนเลยไหม” นาคิชากระตุกแขนข้างที่เจ็บเพื่อบอกเขาว่าเธอเจ็บตรงไหน และใครกำลังทำให้เธอเจ็บ
และแทนที่เขาจะผ่อนแรง ร่างกลับขยับเข้ามาใกล้และทำให้หญิงสาวเหมือนถูกคุกคามหนักขึ้นกว่าเก่า กลิ่นอายของเขาไม่ผ่อนคลายและทำให้หญิงสาวแทบตัวสั่นเมื่อเห็นว่าตาของเขาวาวแค่ไหน ซ้ำกรามยังเกร็งเสียจนกระตุก
“คุณรู้จักกับหมอนั่นได้ยังไง” คำถามไร้ที่มาของเขาทำให้นาคิชาชักสีหน้า เริ่มจะหัวเสียกับความเจ้ากี้เจ้าการของเขาเสียแล้วสิ
“นี่ๆ ที่รัก ตื่นได้แล้ว ตั้งสติด้วย อย่าลืมว่าเราแชร์ผลประโยชน์อะไรร่วมกัน ฉันไม่จำเป็นต้องบอกหรือตอบคำถามเรื่องส่วนตัวของฉัน จริงไหม” เธอพยายามบิดแขนออกมาจากอุ้งมือใหญ่หยาบกระด้างและร้อนผ่าว เขาทำเธอเจ็บจริงๆ นะ
โกนจาสบถและกัดฟันกรอดๆ ตามมาอีกระลอกหนึ่ง นาคิชาไม่อยากยั่วโมโหเขา แต่ภาพเมื่อเช้าทำให้หัวเสียขึ้นมาจริงๆ และขึ้นมาตอนนี้เสียด้วย
“ถ้าอยากได้เรื่องพรรค์นี้นักก็มีสาวสวยต่อคิวรออยู่ตั้งเยอะนี่ คืนนี้ฉันไม่ว่างเล่นด้วย และที่รัก ถ้าคุณเอาไอ้หนูของคุณไปเสียบตัวผู้หญิงคนอื่น ก็อย่าเอามันมายุ่งกับตัวของฉันอีก บอกแบบตรงๆ เลยนะ ฉันขยะแขยง” ยิ้มหวานให้แล้วผลักเขาออกได้ในที่สุด อาจด้วยเพราะโกนจาตกใจกับคำกล่าวแรงและเลวร้ายของเธอ นาคิชาผลักเขาออกให้พ้นทางของรถตอนที่เปิดประตูมือหนาคว้าบานของมันไว้ กุมไว้แน่น ก้มหน้าลงมามองเธอตาเขม็ง
“คุณไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นอะไรอยู่นะ นาคิชา” คำกล่าวเชิงรู้ดีและข่มขู่ของโกนจาทำให้หญิงสาวมือไม้สั่นไปหมด เอาเป็นว่า ตอนนี้เธอสติแตกเต็มขั้นแล้ว
ร่างเล็กพลิกกลับไปเผชิญหน้ากับคนตัวโตกว่า มองเขาด้วยสายตาวาววับ นิ้วชี้แตะหน้าอกของเขาและขยับไปมารุนแรง
“อ่อเหรอ ขอบคุณที่เตือนนะ และฉันก็ไม่ได้ขอให้คุณทำแบบนั้นซะหน่อย ฉันดูแลตัวเองได้”
เขาคำรามในลำคอเมื่อเห็นท่าทางและได้ยินคำพูดของเธอทั้งหมดทุกคำ
“ความดื้อรั้นจะทำให้คุณได้สำนึกในสักวัน”
“ขอบคุณที่รัก แต่เท่าที่ฉันทำได้ เพราะความงี่เง่าของความรักต่างหากที่ทำให้ฉันต้องทรมานซ้ำแล้วซ้ำอีก”
ต่างคนต่างผงะเมื่อสิ้นคำนั้น หญิงสาวสบถ ทึ้งผมตนเอง ส่วนโกนจาก็ก้าวถอยหลังเมื่อรู้สึกเหมือนเห็นภาพซ้อน ราวกับว่าเขาเคยทะเลาะเช่นนี้กับเธอมานับไม่ถ้วน และจบลงที่เขาต้องหัวเสียไปแปดวันเก้าวัน
ไม่จริงน่า
“เอาเป็นว่า เราแยกย้ายกันดีกว่า ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกแล้ว ขออีกอย่าง เรื่องเดิม อย่าเจ้ากี้เจ้าการกับเรื่องส่วนตัวของฉัน”
นาคิชาหมุนตัวกลับเตรียมจะขับรถจากไป แต่โกนจารั้งไว้อีก
“คุณจะเสียใจกับเรื่องนี้แน่ ซิน (syn)”
“อย่ามาสบถใส่ฉันด้วยคำว่าเลวทรามที่รัก คุณกับฉันจบกันตรงนี้เลยดีไหม ต่างคนต่างไป คุณไปเสวนากับคนงามของคุณเถอะ ฉันก็จะไปตามทางของฉันเหมือนกัน” ประตูรถถูกปิดตามหลังเสียงดัง ถอยออกจากที่ลานจอดและขับกระชากจากไปรวดเร็ว ราวกับอยากหนีไปจากจุดนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่สามารถทำได้