รัก...เจียระไน

เมื่อถูกสลัดรัก หักหลังอย่างไม่ใยดี จนต้องหอบความรวดร้าวหนีไปรักษาแผลใจ เวลาและระยะทางช่วยทำให้ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้น มันเพียงพอที่จะทำให้เธอกล้ากลับมาเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง แต่...ยามเมื่อเจอหน้าคนใจร้ายคนนั้น
“ที่ผ่านมาคุณยังทำร้ายเจียไม่พออีกเหรอคะ” กลับเป็นปณัฐบ้างที่นิ่งอึ้ง เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรกับความผิดที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้
“พี่จะไม่แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น แล้วเราก็หัดยอมรับความจริงได้แล้ว”
“อย่ามากล่าวหากันนะคะ” ถูกสบประมาทขนาดนี้ เจียระไนก็ฉุนขึ้นมาบ้าง
“พี่ไม่ได้กล่าวหา พี่พูดความจริง เราต่างหากที่รับความจริงไม่ได้” โทนเสียงเริ่มแข็งขึ้นนิดหนึ่ง พร้อมกับเพิ่มแรงกอดรัดเมื่อรู้สึกว่า แม่ตัวดีเริ่มจะแผลงฤทธิ์อีกครั้งหลังจากที่ปณัฐยอมคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย
“เจียรับความจริงได้ทุกอย่างค่ะ” แข็งใจพูดแม้ว่าสิ่งที่หลุดออกมาเธอไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง
“งั้นยอมรับกับพี่มาสิ ว่า เจียยังรักพี่” ถามตรงประเด็นจนคนมีหน้าที่ตอบหน้าชาวาบ สมองยังไม่พร้อมสำหรับการค้นหาเหตุผลหรือข้อแก้ตัวดีๆมาหักล้างคำถามนี้
“เคยรัก เจียขอใช้คำนี้นะคะ”