ตะวันครองใจ

“แอ๊ แอ๊ ง่ำ ง่ำ”
เสียงอ๋อแอ๊ที่ดังขึ้นเหนือหัวของเหมันต์ทำให้เขาหลุดจากพวังความคิดของตัวเองก่อนจะแหงนมองตามเสียง เจ้านกยักษ์หหลานชายตัวแสบของเขากำลังดิ้นจากอ้อมแขนเล็กที่เจ้าตัวชอบนักหนาแล้วยื่นมือมาหาเขาดังกับบอกให้เขาอุ้มตัวเองกลายๆแต่เพราะแรงดิ้นที่มากเกินไปจึงทำให้ร่างเล็กของตะวันถลาเข้ามาหาเขาอย่างเสียหลักเอาจริงๆก็หลานเขาตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่แปลกหรอกที่คนอุ้มจะเอาไม่อยู่ มือหนายื่นออกไปรับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ทันทีดังกับร่างกายตอบสนองโดยอัตโนมัตแต่ก็ยังใจหายวาบกลัวว่าหากช้ากว่านี้ต้องมีคนเจ็บแน่ เจ้านกยักษ์ตัวแสบเอ้ย แสบจริงๆ
“เฮะเฮะ อ๊ายยย ม่ำม่ำ”
นั้นยังมีหน้ามาหัวเราะอารมณ์ดีอีกไม่ได้ดูหน้าคนอุ้มอยู่เลยสักนิดเจ้านกยักษ์เอ้ย เหมันต์ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะออกแรงรั้งตะวันให้ยืนอย่างมั่นคงก่อนจะสอดมือเข้าอุ้มเจ้าตัวแสบเองแต่ดูเหมือนเจ้านกยักษ์จะไม่ให้ความร่วมมือเพราะทันทีที่เขาสอดมือเข้าอุ้มมือเล็กกลมป้อมก็ยื่นมาคว้าหมับเข้าที่ปกคอเสื้อเขาทันทีส่วนมืออกข้างก็คว้าเข้าที่ปอยผมนิ่มของตะวัน หากเขารั้งเจ้าตัวแสบมาอุ้มเองผมปอยนั้นคงหลุดติดมือมาแน่สุดท้ายเหมันต์ก็ได้แต่ยึกยักอย่างไม่รู้จะจัดการยังไง ส่วนเจ้าคนก่อเรื่องน่ะเหรอ หึ
“อร๊ายยย เฮะเฮะ อ๊าม่ำม่ำ”
หัวเราะอารมณ์ดีอยู่นี่ไง แสบนักหลานใครว่ะ
เพราะเหมันต์และตะวันมั่วแต่ก้มหน้าจัดการกับเจ้าหู้ตัวแสบไม่ได้สนใจรอบข้างจึงไม่รู้ว่าตอนนี้ปรายฝนกำลังดีดดิ้นด้วยความพอใจกับการกระทำของลูกชายตัวเองนัก
“เจ๋งมากลูก เริสมากค่ะสมแล้วที่เป็นลูกแม่ อ๊ายยย”
“อ่า ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากลูกด้วยนะหนาว ตะวันพี่กับปรายจะไปเตรียมปาร์ตี้ตอนเย็น”
ฟรานฝากฝังลูกชายก่อนจะจูงมือภรรยาที่ดีดดิ้นอยู่ให้ออกไปด้วยกัน
“ไปด้วยยยย”
ตามด้วยปัฐพีที่วิ่งตึงตังตามสองสามีภรรยาบาร์วไปทำเอาเหมันต์และตะวันถึงกับคิ้วกระตุก อีแบบนี้มันหนีเอาตัวรอดชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ ความคิดที่แวบขึ้นมาในหัวแทบจะพร้อมกันของทั้งเหมันต์และตะวันทันทีที่เห็นแผ่นหลังของทั้งสามคนหายไปจากประตู
“เฮ่อออ เจ้านกยักษ์ปล่อยผมแม่ตะวันก่อน เร็วครับเจ้าตัวแสบ”
“แอ๊ งื้ออ”
“อย่างอแง ปล่อยเลยเห็นไหมแม่ตะวันเจ็บน่ะฮึ”
เหมันต์เอ่ยเสียงเข้มเมื่อเห็นหลานชายดื้อดึง
“อ๊ะ อินทรีเด็กดีปล่อยก่อนนะคะ”
เพราะแรงดึงที่มากกว่าเดิมทำเอาตะวันเจ็บแปลบอย่างช่วยไม่ได้ เหมันต์เองที่เห็นหน้าเนียนเหยเก้ด้วยความเจ็บจึงหันมาจัดการเจ้าตัวแสบในอ้อมแขน
“อินทรีถ้ายังดื้อพ่อหนาวจะไม่เล่นด้วยแล้วนะ จะไม่อุ้ม จะไม่คุยอยากได้แบบนั้นหรือเปล่า”
หากใครคนอื่นมาเห็นเขาพูดกับหลานชายวันหกเดือนเศษแบบนี้คงคิดว่าเขาย้าเพราะเด็กอายุแค่นี้จะไปเข้าใจอะไร เขาคงต้องบอกว่าคนพวกนั้นคงไม่รู้จักหลานชายเขาดีเพราะเจ้านกยักษ์ตัวแสบนี่รู้เรื่อง แต่ดื้อตาใสเพราะตอนนี้กำลังจ้องเขานิ่งแต่ไม่ยอมปล่อยผมนิ่มของตะวันเช่นกัน
“แอ๊ะ แอ๊ งืมมม”
ดูจากท่าทางคงกำลังใช้ความคิดล่ะสิว่าเขาจะทำอย่างที่พูดหรือเปล่า เหมันต์ได้แต่ส่ายหัวกับท่าทางเกินอายุของหลานชายตัวเอง อายุแค่นี้ก็แสบขนาดนี่แล้วถ้าโตกว่านี้เขาไม่อยากจะคิด หวังว่าคงไม่เจ้าเลห์เหมือนแม่หรอกนะไอ้แสบเอ้ย
“โอ้ยโอ้ย อินทรีปล่อยก่อนคะ อ๊ะ”
ตะวันถึงกับหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมือเล็กของเจ้าหนูออกแรงดึงผมเธอเข้าหาตัว อ๊า เจ้านกจ่ำม่ำทำไมดื้อแบบนี้นะ
“อินทรี!!”
เหมันต์เรียกชื่อหลานชายตัวแสบเสียงเข้มส่งผลมให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะร้องไห้จ๊าพร้อมทั้งออกแรงดึงผมของตะวันแรงกว่าเดิมตะวันเองที่เจ็บหนีงศรีษะก็ก้าวตามแรงดึงเพื่อลดอาการเจ็บโดยที่ลืมไปว่าข้างหน้าคือเหมันต์และหลังเหมันต์คือโซฟา
“ฮึก แง๊ แงงงง ฮืออออ ฮึก แงงงง”
“โอ๊ะ เฮ้ย!!”
สุดท้ายเหมันต์ก็เสียหลักจนได้ร่างสูงใหญ่หงายหลังลงไปบนโซฟาตัวใหญ่ชั่ววินาทีนั้นมือแกร่งก็รวบเอวบางของตะวันเอาไว้ด้านตะวันเองที่อยู่ในภาวะตกใจแต่ก็ยังมีสติกระชับอ้อมกอดรวบเอาร่างจ่ำม่ำของอินทรีมากอดไว้แน่นก่อนที่ทั้งสามคนจะร่วงลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางบ้าน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาผู้ใหญ่สองคนใจหายวาบ หัวใจเต้นเร็วจนน่ากลัวจะมีก็แต่เจ้าตัวต้นเหตุเท่านั้นและที่หยุดร้องไห้ชะงักแต่เปลี่ยนมาเป็นเสียงหัสเราะร่าเริงราวกับถูกใจนักหนาแทน
“อ๊ายย เฮะเฮะ อ๊ายยย”
“เฮ่อออ ไอ้แสบเอ้ย มันแสบได้ใครว่ะ”
เหมันต์ถึงกับถอนหายใจก่อนจะบ่นหลานชายตัวเองด้วยความปลงกับนิสัยแสบสันของเจ้าตัว ด้านตะวันเองเมื่อทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทิ้งศรีษะพิงอกแกร่งของเหมันต์อย่างอ่อนแรง ใจเธอยังเต้นกระหน่ำไม่หาย ให้ตายเถอะจะร้ายเกินไปแล้วนะเจ้านกจ่ำม่ำนี่
เพราะพึ่งคลายจากอาการตกใจจึงทำให้ทั้งเหมันต์และตะวันไม่สนใจว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหนเพราะตอนนี้แทบไม่มีแรงแล้วแต่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่สนเพราะตอนนี้ทั้งปรายฝน ฟรานและปัฐพีต่างตาโตกับภาพที่เห็นก่อนจะยิ้มกว้าง ก่อนที่ปรายฝนและปัฐพีจะทำหน้าที่ป็นตากล้องมืออาชีพทันทีที่ตั้งสติได้เรียกว่าตากล้องมืออาชีพยังอาย แม้กระทั้งฟรานเองยังห่วงว่าภรรยาตัวเองจะนิ้วล็อกก็เล่นรัวนิ้วขนาดนั้น
“ผมขอโทษ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เหมันต์เอ่ยคำนี้ออกมา แต่ถึงกระนั้นตะวันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมามีเพียงเสียงอ๊อแอ๊ของเจ้าหนูอินทรีที่ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบทำให้เหมันต์ใจเสียไม่น้อย โกรธกันขนาดไหนกันนะที่แม้แต่คำขอโทษยังไม่รับไว้แบบนี้ อ่า ก็คงไม่แปลกในเมื่อเขาเป็นคนทำให้เจ็บขนาดนั้นนี่นา แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะไอ้หนาว คิดสิว่ะทีเรื่องงานทำไมคิดออกง่ายๆแต่เรื่องนี้กลับคิดไม่ออก ไอ้โง่เอ้ย