บุปผาเร้นรัก (รุ่นลูก ภาคเด็ก)

กล้ายื่นฎีกาเรียกร้องให้แต่งตั้งสนมให้ครบตำแหน่ง
หวังหยามน้ำพระทัยเสด็จแม่ฮองเฮา
ก็คอยดูว่าขุนนางสุนัขอย่างพวกเจ้าจะแบกรับโทษไหวไหม!

-------------------------------------
“วันนี้มีเจ้าพวกขุนนางสุนัขกลุ่มใหญ่ ฉวยโอกาสที่เสด็จแม่ใกล้คลอด ยื่นฎีกาขอให้แต่งตั้งสนมให้ครบตำแหน่ง คิดเสนอลูกหลานตนเองเข้ามาสร้างความไม่สบายพระทัยให้เสด็จแม่”
จอกชาในมืออูเหวินหลางถูกบีบแตก เจ้าตัวคล้ายไม่รู้ว่าเผลอแสดงโทสะออกมา ใบหน้าเยือกเย็นผิดวิสัยเด็กวัย 8 ขวบฉาบไอสังหารเข้มข้น
ปัง!
“คนพวกนั้นเป็นใครบ้าง ท่านบอกข้ามา ข้าจะไปสังหารมันทิ้งเจ็ดชั่วโคตร”
สองมือน้อยๆ ของอูหนิงฮวาตบโต๊ะจนหักครึ่ง ตานางแดงก่ำด้วยโทสะ
“เดิมทีพี่ก็คิดเช่นเจ้า แต่เสด็จพ่อทรงห้ามไว้ ทั้งยังกำชับว่าไม่อาจสังหารขุนนางเหล่านั้นด้วยเรื่องเล็กๆ”
ที่เขาโปรดปรานน้องรอง ส่วนหนึ่งก็เพราะนางมีอุปนิสัยตรงไปตรงมา คิดอย่างไรก็แสดงออกอย่างนั้น อุปนิสัยข้อนี้ ‘เคย’ มีในตัวเขามาก่อน อย่างน้อยก็ก่อนจะถูกแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท
ยามนี้นางยังสามารถแสดงออกได้ตามอำเภอใจ ไม่เหมือนเขาที่ยามอยู่ต่อหน้าคนอื่นต้องวางตัวสูงส่งเยือกเย็น
แต่ย่ามันเถอะ! ขุนนางสุนัขเหล่านั้นทำเขาโกรธถึงขั้นอยากสังหารทิ้ง เขายังจะเสแสร้งวางตัวดีงามอยู่ได้ที่ไหนกัน
“ไม่อาจสังหารด้วยเรื่องเล็ก? แล้วหากเป็นเรื่องใหญ่เล่าเพคะ”
หนิงฮวาทวนรับสั่งแผ่วเบา พริบตาต่อมานัยน์ตาคู่งามก็จุดวาบด้วยประกายชั่วร้าย
“หากมีเหตุผลสมควรให้สังหาร เสด็จพ่อคงไม่คัดค้าน น้องรอง…เจ้าช่างรู้ใจพี่ใหญ่นัก” โทสะในใจอูเหวินหลางสลายไปกว่าครึ่ง ยื่นมือไปลูบเรือนผมดำขลับของนางด้วยความรักและเอ็นดู
“ข้าด้วย ข้าก็จะช่วยพวกท่านเต็มกำลัง”
เห็นพี่สาวได้หน้า อูเหวินเต๋อมีหรือจะยอม ต่อให้เขาเห็นสายตาของพี่สาวพี่ชายแล้วรู้สึกหนาวสะท้านด้วยความหวาดกลัวก็ยังอยากได้หน้าอยู่ดี
เขารีบโยนจิ้งจอกน้อยไปทิศทางที่องครักษ์ทั้งสองซ่อนตัวอยู่ แล้วคลานมุดเข้าไปแทรกกลาง ยื่นหัวให้อูเหวินเต๋อลูบบ้าง
“น้องสาม เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร”
เหวินหลางยื่นอีกมือไปลูบหัวน้องสามที่แม้จะมีนิสัยใจอ่อน ไม่สนใจเรื่องรอบตัวอยู่บ้าง แต่ก็เป็นคนที่รู้จักยั้งคิดและรอบคอบมากที่สุดในหมู่พี่น้อง
“สังหารขุนนางกลุ่มหนึ่งทิ้งใช่เป็นเรื่องยาก แต่จะมีผู้ใดรับประกันว่าในภายภาคหน้าจะไม่มีกลุ่มที่สองที่สามเกิดขึ้น มิสู้ไว้ชีวิตพวกเขา แต่เลือกใช้วิธีการเชือดไก่ให้ลิงดูเป็นตัวอย่าง ให้พวกเขารับรู้ความรู้สึกอยู่ไม่สู้ตาย ขุนนางรุ่นหลังจะได้ไม่กล้าคิดดำเนินรอยตามคนกลุ่มนี้ไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”
อูเหวินเต๋อคลี่ยิ้มซื่อใส เสนอความเห็นที่ผ่านการไตร่ตรองถี่ถ้วนแล้วกับพี่ชายพี่สาวทั้งสองของตน