เจ้าสาว รอรัก (ตอนพิเศษ)

“ไม่!!...ปานไม่ให้พี่ปุ๊ไป...ฮึกก...” ปานประดับรีบก้าวเดินตามหลังชายหนุ่ม แล้วเข้าไปยืนชิดรีบใช้สองแขนสอดเข้าโอบกอดรอบเอวหนาไว้จากทางด้านหลังเหนี่ยวรั้งไว้ ใบหน้านวลที่มีคราบน้ำตาซบลงบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบา หัวใจของเธอตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว
“ปาน!!...อย่าดึ้อกับพี่ไปรอพี่ที่บ้าน ปล่อย” ปุริมแกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง ไม่คิดที่จะหันมามองหญิงสาว เพราะไม่อยากเจ็บ เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปหาอันทิตาอย่างเป็นห่วงเหลือเกิน
“ถ้าพี่ปุ๊ไป...ฮึกกก...ฮือออ...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอปานอีกพี่ปุ๊จะต้องเสียใจ...ฮึกก” ปานประดับกระซิบเสียงอันสั่นเครือบอกชายหนุ่มที่ยังก้าวเดินไปหาอันทิตา ยามที่เขาก้าวออกไปหาอันทิตาแต่ละก้าวมันเหมือนชายหนุ่มเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเธอ เจ็บจุกอกยิ่งนัก ยามเห็นคนรักเดินออกไปหาหญิงอื่น
“ถ้าพี่ปุ๊ไป...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอหน้าปานอีก” ย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ตาดวงโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แววตาของเธอที่มองแผ่นหลังชายหนุ่มมันพร่ามัวสั่นระริก ปุริมหยุดนิ่งชะงักอยู่กับที่ แต่ไม่คิดที่จะหันมามองเธอเลยสักนิด ร่างบางหมดเรี่ยวแรงเซล้มลงนั่งทับส้นเท้าของตัวเองอยู่ตรงพื้น หญิงสาวใช้มือปิดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ เรียวปากบางเม้มกัดนิ้วตัวเองหวังไม่ให้ใครต่อใครได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ส่วนอีกข้างยกขึ้นทุบลงไปบนอกข้างซ้าย หัวใจของเธอมันจะแตกสลายทรมานเหมือนมีใครเอาคมมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาจากตาดวงโตเพียงข้างเดียว เพราะเธอสุดจะกลั้นมันไหวได้...