เงื่อนปริศนา

“มีอะไรครับ”
“ฉัน…ฉันฝันร้าย” ขวัญระมิงค์กัดปากตัวเองเมื่อไม่สามารถพูดในสิ่งที่ซ้อมมาได้
“ฝันร้าย ก็คงเหมือนทุกคืน พอหลับก็ไม่ฝันแล้ว” หญิงสาวทำแก้มป่องมากขึ้นเมื่อถูกบอกปัด ตัดสินใจพูดในสิ่งที่น่าอายออกไป
“ก็…ไม่มีคนกอด หลับไม่ลง” อติรุจเกือบหลุดหัวเราะออกมาจริง ๆ เมื่อเจอไม้นี้ แต่ยังคงตีหน้าขรึมต่อไป
“เดี๋ยวไปเรียกแกลบมานอนเป็นเพื่อนเอามั้ย” น้ำตาที่หยดแหมะลงมาทำให้อติรุจหัวเราะไม่ออกบ้าง ไม่คิดว่าหญิงสาวจะร้องไห้
“อุตสาห์มาง้อแล้ว ยังใจแข็งอยู่ได้ กลับก็ได้” อ้อมแขนแข็งแรงคว้าร่างบอบบางที่หมุนตัวจะเดินกลับห้องเข้ามาในห้องตนเอง
“ปล่อยเลย”
“ยังง้อไม่สำเร็จเลย จะรีบไปไหน” อติรุจจับร่างบางนั่งบนตัก ยกมือเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่ง้อแล้ว ง้อยากง้อเย็น”
“อะไรกัน ง้อยังไม่ทันถึงห้านาทีเลย ง้อยากง้อเย็นตรงไหน” ขวัญระมิงค์สบตากับอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนจะทุบลงไปบนอกแรง ๆ หนึ่งที
“คุณแกล้งฉันนี่”
“เปล่าแกล้งนะ”