ทัณฑ์ลวงบ่วงสุวิชญา ภาค 2

ห้องโอ่งโถงขนาดใหญ่ประดับด้วยโคมไฟระย้า แชนเดอร์เลียทิ้งปลายห้อยยาวลงมา ชายโคมไฟสะท้อนแสงอาทิตย์วิบวับกับ…งดงาม…สมเกียรติของประธานบริษัททิวา แอสโซลซิตี้ โฮเท็ล…

ผนังห้องทำงานทาสีขาวสะอาดตา บนผนังมีกรอบไม้ลายสวยประดับประดาอย่างเหมาะเจาะ

ภายในกรอบรูปเป็นภาพของหญิงสาวในชุดเสื้อโค้ทตัวหนาน้ำตาลเข้มกลัดกระดุมเม็ดโต หญิงสาวคนนั้นหันข้างให้กล้อง…แสงสะท้อนของกล้องเผยให้เห็นสันจมูกโด่งรั้นจนเชิดขึ้น ช่างเหมาเจาะกับเครื่องหน้าแฉล้ม ริมฝีปากของเธอทาลิปสติก สีแดงเนื้อแมตซ์แล้วเขียนขอบปากอย่างบรรจง…ดูแล้วอิรตาสวยจนชวนให้ผู้ชายค่อนโลกถวิลหา

“คุณ…คุณ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพลางเขย่าร่างแบบบางที่จมอยู่ในภวังค์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“คะ” สุวิชญาเอ่ยขึ้นพลางทอดมองใบหน้าคมคร้ามของชายหนุ่มอย่างตระหนก ในสมองของหญิงสาวประมวลผลอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังพยายามอธิบายเรื่องที่พี่ภาทิตตาย พร้อมยื่นใบมรณะบัตรให้เธอดู

ทว่าเมื่อได้สติหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำขลับประบ่า ผละออกมาจากแผงอกกำยำของทินกรตซึ่งสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเน็คไทสีกรมแลดูภูมิฐาน

“เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อน สักหนึ่งทุ่มเจอกันครับ” ท้ายประโยคชายหนุ่มออกคำสั่งหญิงสาวด้วยเสียงเข้ม พลางทอดมองดวงหน้าหวานด้วยแววตาเป็นประกายจรัสแสง

“คุณ เดี๋ยวก่อน” หญิงสาวเอ่ยขึ้น แล้วคว้าข้อมือของชายหนุ่มไว้ ราวกับจะหาที่ยึดเหนี่ยว ราวกับเขาเป็นเพียงฟางเส้นสุดท้าย

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นจนรวดเร็วไปหมด สุวิชญาไม่เข้าใจเลยว่า ชายหนุ่มต้องการอะไรจากเธอ หญิงสาวจะยอมตามน้ำไปก่อนเพราะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นหนทางจะเจอ แม้กระทั่งแสงเทียนสักเล่มที่จะส่องทางอันมืดมนเช่นนี้

“อ้อ...อีกอย่าง ต่อไปนี้ให้เรียกผมว่า พี่ทไวซ์นะครับ” ชายหนุ่มดีกรีประธานบริษัท นิตยสารและอีบุ๊ค ชื่อดังที่วางขายในลอนดอน และ มาเก๊า เอ่ยขึ้น พลางฉีกยิ้มทะเล้นให้เธอจนเห็นฟันที่เรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ

“แต่ว่า…” สุวิชญายังอิดออด หญิงสาวพยายามหาทางออก ทว่าสายตาเจ้ากรรมดันหันไปสบกับดวงตาคู่สีน้ำตาลเข้ม แววตาที่ทอดมองมานั้นกระด้างเสียจนนึกว่าเป็นคนละคนกัน

“จะเรียกไม่เรียก” ทินกรตเอ่ยเสียงกระด้าง แววฉายนั้นวาววับ ราวกับอสรพิษจ้องตะครุบเหยื่อ ชายหนุ่มสบสายตาดวงตาหวานที่มองจ้องมาอย่างตื่นตระหนกระคนประหลาดใจ

“ค่ะ เรียก...ฉันชื่อ…” สุวิชญาถึงกลับเอ่ยอย่างละล่ำละลัก พลางสบสายตาด้วยความหวาดหวั่น หญิงสาวรู้สึกราวกับลูกหนูตัวสั่น ยามเมื่อกำลังถูกจับจ้องด้วยอนาคอนดา งูยักษ์แห่งลุ่มน้ำอะเมซอน

“สุวิชญา แต่ผมจะเรียกคุณว่า หนูญาละกัน” ท้ายประโยคชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน พลางยิ้มมุมปากราวกับเด็กน้อยวัยสามขวบได้ของเล่นใหม่