เถื่อนรัก

ฝันไปเถอะ! จากวันนี้ไป นายจะไม่มีตัวตนในความคิดของฉันอีกต่อไป นายบาซู.. ไอ้คนเถื่อน...
จุลธิดาเพิ่งได้เห็นว่า สองวันที่มาอยู่ที่นี่ เธออยู่บนหน้าผาสูงชัน เมื่อมันพาเธอเดินลงบันไดคดเคี้ยว ลงมาตรงลานกว้าง ที่จอดรถไว้ พอแหงนดูขึ้นไป เธอถึงกับเสียวสยอง เมื่อลองคิดเล่นๆ ว่า ถ้าเธอทำให้มันไม่พอใจ แล้วมันโยนเธอลงมา ไม่ลงทะเล ก็ต้องลงลานหินตรงนี้ แม้แต่ซาก ก็ไม่น่าจะมีใครจำเธอได้แน่...
พอขึ้นรถ ดิเรกฤทธิ์ก็ส่งผ้าผืนหนึ่งมาให้ เป็นสีน้ำเงินเข้ม สั่งเสียงขรึม
“ช่วยผูกตาหน่อย..”
“ทำไม? ฉันไม่จำทิศทางหรอก ไม่ต้องกลัว”
“ถ้าไม่ผูก ผมจะผูกให้นะ!”
ยามมันทำเสียงขรึม หน้าขรึม..มันมีบุคคลิกของ..นักเลงใหญ่ ที่เธอควรต้องครั่นคร้าม..แม้ บางขณะ เธอจะรู้สึกถึง..บางอย่างในตัวมัน ที่ดูขัดแย้งกันยิ่งนัก
เธอผูกตา ขณะรถเริ่มออก แปลกใจว่า ทำไมคนพวกนี้ ไม่พูดคุยกันเลย คล้าย ไม่ต้องการให้เธอรับรู้เรื่องใดๆ ของมัน ตามประสาพวกนักเลง ที่น่าจะทำแต่เรื่องผิดกฏหมาย พึงต้องระวัง
“ถ้าง่วง ก็หลับเสีย”
มันรั้งร่างเธอมาโอบแนบอกมัน..จุลธิดาขืนตัวเต็มที่ หากบางอย่าง ที่เธอไม่อาจเข้าใจตัวเองได้ ทำให้ยินยอมอิงอกนั้นเงียบๆ แม้จะพยายามดึงภาพของแม่มาลบ แต่ กลับดูจะไม่สำเร็จ