คู่ร้ายหมายรัก

‘ชลน่าน’ หนุ่มจอมกะล่อน ผู้ยังไม่เคยปักใจรักหญิงใด ถูกแม่บังคับให้ลงทะเบียนจับคู่นัดบอดด้วยโปรแกรมสุดไฮเทค ทั้งที่เขาพยายามหลีกเลี่ยง แต่สุดท้ายก็ต้องมาจับคู่กับ ‘ณัฐทินี’ สาวแสบบ้างานวัยสามสิบที่คบผู้ชายคนไหนไม่ยืดจนได้
ทว่าเธอกลับไม่สนใจ แถมยังหลีกหนีราวว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรค แต่มีหรือเขาจะยอม คนอย่างเขาไม่เคยถูกสาวไหนมองข้าม ดังนั้นแผนพิชิตใจสาวแสบจึงเริ่มต้นขึ้น
แต่ชลน่านไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นกับใคร เธอช่างร้ายนัก แกล้งเขากลับเสียเจ็บแสบ แต่เขาก็ไม่เข็ด งานนี้คงต้องลุ้นกันหน่อยล่ะว่าใครจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำก่อน ในเมื่อทั้งสองคนช่าง ‘ร้าย’ เหมือนกันอย่างนี้
.
.
.
“โอ๋ๆ น้องปลายจ๋า เป็นอะไรจ๊ะ ร้องไห้ทำไม” สีหน้าของหญิงสาวกลัดกลุ้ม เธอโยกร่างเล็กๆ ในอ้อมแขนไปมา หวังจะปลอบโยนให้เจ้าตัวน้อยหยุดร้องไห้ แต่ดูเหมือนว่าวิธีดังกล่าวจะไม่เป็นผล เพราะเสียงร้องไห้ของอชิรญายังคงดำเนินต่อไป

“แง...แง...” ดวงหน้าเล็กจ้อยบิดเบ้ ร่างเล็กดิ้นปั้ดๆ ไปมา

“โอ่โอ๊ เอ่เอ๊ หยุดร้องไห้เถอะนะน้องปลาย หนูเป็นอะไร ทำไมร้องไห้ไม่หยุด ป้าไม่เข้าใจ ทำอะไรไม่ถูกแล้ว” ณัฐทินีหันซ้ายหันขวามองหามารดาที่ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหน แม่นะแม่ ไม่ได้ยินเสียงยายหนูหรอกหรือ ร้องออกจะดังขนาดนี้ แม่มาช่วยณัฐหน่อย คนมองณัฐใหญ่แล้ว ณัฐทินีรำพึงรำพันในใจพลางเขย่าปลอบหลานสาวที่ร้องไห้ฮือๆ ดวงตากวาดมองรอบๆ ไม่พบแม้แต่เงาของมารดา หากเห็นแต่สายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา มองเธอด้วยความตำหนิปนสงสาร ราวกับว่าเธอเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง แค่ลูกเล็กร้องไห้โยเยก็จัดการให้เงียบไม่ได้ ปล่อยให้สร้างความรำคาญแก่คนอื่น

อย่านะ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น โธ่! เธอจะไปจัดการกับเด็กได้อย่างไร เธอไม่เคยเป็นแม่คน ไม่เคยอ่านตำราเด็กอ่อน ไม่เคยเลี้ยงเด็ก อย่างยายหนูก็ได้แต่เล่นด้วยเท่านั้น ณัฐทินีอยากจะร้องไห้แทน แต่ยังไม่หมดความพยายาม เธอนึกถึงตุ๊กตาวัวตัวโปรดของเด็กหญิง จึงล้วงมือไปหยิบมันออกมาหลอกล่อ

อชิรญาก็ไม่สน มือเล็กปัดตุ๊กตาทิ้ง ณัฐทินีย่อตัวลงไปเก็บอย่างทุลักทุเล มือหนึ่งพยายามประคองร่างจ้อยในอ้อมแขน อีกมือก็เคลื่อนไปหาตุ๊กตาที่อยู่ไกลเกินเอื้อม เธอพยายามคว้ามัน แต่มีมือดีมาแย่งหน้าที่เก็บตุ๊กตาไปก่อน

“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ใบหน้าแหงนเงย และยิ้มค้างเมื่อเห็นว่าเจ้าของมือผู้ช่วยเหลือนั้นเป็นใคร

“คุณน่าน!” เธออุทาน ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ตกใจราวกับเห็นสัตว์ประหลาดสามตาก็ไม่ปาน

ชลน่านกลั้นยิ้มไม่อยู่ มุมปากทั้งสองโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มกึ่งขำกึ่งสงสาร เธอคงไม่รู้ว่าหน้าเธอตอนนี้ดูตลกมากมายขนาดไหน สาวสวยทันสมัยหน้าตาท่าทางสับสนยืนอุ้มเด็กที่กำลังแผดเสียงสิบแปดหลอด

“ไปขโมยเด็กที่ไหนมาครับเนี่ย” เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของเธอ ก็ดูเธอสิ เลี้ยงเด็กเป็นเสียที่ไหน นอกจากจะจัดการให้เด็กหยุดร้องไม่ได้ เธอยังตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก นี่ถ้าไม่รู้จักเธอก่อนหน้านี้ เขาจะต้องคิดว่าเธอลักขโมยเด็กมาแล้วไม่รู้จะปลอบเด็กยังไงแน่ๆ